امام صادق عليه السلام مى فرمايد:
چهار كس هستند كه دعايشان به اجابت نرسد.
1- مردى كه در خانه خود نشسته و مى گويد: خدايا! به من روزى برسان، به وى گفته مى شود: آيا به تو دستور نداده ام كه دنبال روزى بروى؟
2- مردى كه زنى دارد و براى راحت شدن از آزار غير قابل تحمل زن به زن نفرين كند كه به او گفته شود: اختيار طلاق و رها كردن او به دست توست، اينجا جاى دعا نيست.
3- مردى كه مالى روزى او شده و او آن را از بين برده و فاسد كرده و اكنون مى گويد: خدايا! به من روزى ارزانى ده. به او گفته مى شود: آيا به تو دستور ميانه روى ندادم؟ آيا به تو دستور اصلاح مالت را ندادم؟ سپس حضرت به آيه 67 سوره فرقان استشهاد كرد.
4- مردى كه مالى را بدون شاهد و گواه به ديگرى وام دهد، سپس به انكار مديون برخورد كند و براى دريافت طلب از مديون منكر به درگاه خدا رد كند و از او استمداد جويد كه به او گفته شود: آيا به تو دستور ندادم به هنگام دادن وام شاهد بگير ؟
اين بود مسائلى در آداب دعا كه بر دعا كنندگان رعايتش لازم است و اگر انسانى در رعايت اين مسائل كوتاهى كند، به راستى نبايد توقع استجابت دعايش را از حضرت حق داشته باشد.
امام صادق عليه السلام در جمله اول روايت باب دعا مى فرمايد:
شرايط و آداب دعا را توجه كن و دقت داشته باش كه از پيشگاه كه مى خواهى و چگونه مى خواهى و براى چه مى خواهى؟
دعا كننده در درجه اول بايد نسبت به حضرت او داراى معرفت باشد و ثانياً به كيفيت دعا آگاهى داشته و بداند براى چه دعا مى كند، آيا براى چيزى كه به مصلحت دنيا و آخرت اوست، يا چيزى كه خيرى برايش ندارد.
منبع : پایگاه عرفان
