معاويه بن ابى سفيان همواره تلاش مى كرد به شيوه هاى گوناگون (با نامه، پيك، ترغيب، تشويق و ...) اولياى خدا و شيعيان ناب امير المؤمنين، عليه السلام، را محاصره كرده و اين بزرگواران را به نحوى فريب دهد، بلكه مردم نيز به تأسى از آنان از وجود مبارك امير المؤمنين، عليه السلام، دست بردارند و خدا را رها كنند و به طرف شيطان بيايند، اما تاريخ شيعه گواه است كه اين بزرگواران نه با نامه هاى فدايت شوم و پرعاطفه معاويه گول خوردند، نه با پول فريب خوردند، نه با تشويق و ترغيب، و نه حتى با تهديد. حضرت موسى بن جعفر، عليه السلام، اين فريفته نشدن را از آثار عقل كامل مى داند.
در مقابل آنان، انسان هاى معمولى كه عقل درستى نداشتند و در پول و شهوت و ماديات غوطه مى خوردند، با اولين نامه يا ترغيب و تهديد معاويه به دام او مى افتادند.
در تاريخ شيعه، شخصيت هاى با عظمتى مانند حجر بن عدى وجود دارند كه نشانه عقل كامل اند. معاويه براى به دام انداختن اين انسان والا و يارانش شايد تمام توان خويش را به كار گرفت، ولى كمتر موفقيتى در اين راه نصيبش نشد. در نهايت نيز دستور داد همه را دستگير كنند.
سربازان معاويه آنان را در كوفه دستگير كردند و دست و پايشان را با زنجير بستند و به شام بردند و در آن جا زندانى كردند. در زندان، پيغام ها و پيشنهادهاى فراوانى هم به اين بزرگواران داده شد، اما زير بار هيچ يك از آن ها نرفتند.
كسى كه خدا را درك كرده و حقانيت نبوت انبيا و ولايت واليان امر را دانسته و حق را از باطل و نور را از ظلمت شناخته است به خود اجازه نمى دهد براى اين چند روز زندگى دنيايى وارد چنين دادوستد خسارت بارى شود. او به سبب عقلى كه در وجودش موج مى زند به زندگى خيلى روشن نگاه مى كند و در چنين شرايطى با خود مى انديشد كه گيرم در سن شصت سالگى با معاويه بسازم و امير المؤمنين، عليه السلام، را كنار بگذارم؛ فرض كه رسالت پيغمبر، صلى اللّه عليه و آله، را هم ناديده بگيرم و با اين مجسمه ظلم و اين شيطان خطرناك بسازم.
مگر قرار است پس از اين چند سال زنده بمانم: ده سال يا بيست سال؟
مگر در اين بيست سال باقى مانده از عمر بدنم چند متر پارچه براى پوشيدن لازم دارد و شكمم چقدر مى خواهد در سايه حكومت معاويه آب و غذا بخورد؟ وانگهى، بعد از اين چند سال، وقتى مرگم فرا برسد، به خاطر پشت كردن به خدا و روى كردن به معاويه بايد الى الابد در آتش جهنم بسوزم ...
با چنين نگاه عاقلانه اى است كه انسان عاقل وارد چنين دادوستدهايى نمى شود. برعكس، انسان جاهل مانند گوسفندى كه علف جلوى دهانش گرفته باشند مى دود و به خوردن مشغول مى شود، چون اخلاقش بهيمى و سبعى است.
منبع : پایگاه عرفان
