قرآن مجيد در سوره مباركه شورى و پيغمبر اكرم، صلى اللّه عليه و آله، در اين روايت مى فرمايند كه دنيا مزرعه اى بيش نيست. يعنى اگر انسان دنيايش را پاك پرورش دهد و پاك نگه دارد يا، به عبارت روشن تر، اگر انسان در اين دنيا اهل ايمان، اهل اخلاق حسنه، و اهل عمل صالح باشد، دنيايش به مثابه همان سرزمين پاكى است كه خدا بدان اشاره فرموده است. لذا، در روز قيامت، از اين كشتزار كه خاكش همان ايمان و اخلاق و عمل صالح است، بهشت را درو مى كند. اما اگر دنيايش را آلوده و نجس كند و زمين زندگى اش را خبيث قرار دهد، وقتى وارد قيامت مى شود، مى بينيد دست خيلى ها پر است، درحالى كه دست او خالى است؛ خيلى از مردم سزاوار شفاعت هستند، ولى او نيست؛ انسان هاى زيادى مشمول نظر رحمت حق هستند، اما او نيست. تنها چيزى كه با خود دارد حاصل زمين نجسى است كه جز «نكد» چيزى از آن بيرون نيامده است و به فرموده قرآن مجيد حاصلش «ضريع» است. خداوند در سوره غاشيه مى فرمايد كه خوراك اهل جهنم همانى است كه در دنيا خودشان كاشتند:
«ليس لهم طعام الّا من ضريع».
براى آنان طعامى جز خار خشك و زهرآگين وجود ندارد.
منبع : پایگاه عرفان
