سخنى از امير المومنين (ع)

امير المؤمنين در روايتى فرموده اند:

«ان هذه النجوم التى فى السماء مدائن مثل المدائن التى فى الارض».

يعنى ستارگانى كه شب ها در آسمان مى درخشند، هريك شهرى هستند مانند شهرهايى كه روى زمين وجود دارد.

كره زمين، به فرموده امام صادق، به اندازه دانه ارزنى است نسبت به حجم آسمان اول. حال، بسنجيم كه با اين قد و قامت روى اين ارزن چقدر به حساب مى آييم كه برخى هامان باد در دماغ مى اندازيم و ژست مى گيريم كه مگر خدا به نماز ما نيازى دارد. چرا نياز را به سمت خدا مى بريم؟ نياز مربوط به خود ماست نه مربوط به پروردگار. ما نيازمند مؤدب شدن به آداب الهى هستيم تا از گرگ بدتر نشويم و آدم وار زندگى كنيم. به قول مولانا:

ما نيازمند به مقيد بودنيم. زيرا اگر مقيد بوديم، وقتى ميز پشت رياست اداره اى مى نشستيم، نمى گذاشتيم ميليون ها يا ميلياردها تومان مال اين مملكت دزديده شود؛ اگر مقيد بوديم، خودمان را درست نمى كرديم برويم با زنان نامحرم و دختران مردم رابطه نامشروع برقرار كنيم؛ اگر مؤدب به آداب بوديم، گرگ صفت نمى شديم. پس، ما نيازمند به مؤدب شدن هستيم، نه خدا. وگرنه خدا چه احتياجى به نماز ما دارد تا برايش مهم باشد كه نماز مى خوانيم يا نمى خوانيم؟