اين نيز سخن امير مؤمنين در نهج البلاغه است:
«و لا تضرّه معصية من عصاه».
يعنى اگر تمام مردم دنيا نيز عصيان كنند و بگويند: خدايا، ما نماز نمى خوانيم، روزه نمى گيريم، و يك قدم هم براى برنمى داريم، ضرر سرپيچى شان تنها به خودشان مى رسد و براى خدا عصيان آن ها ضررى ندارد. اين هم كه بعضى ها ژست روشنفكرى مى گيرند و مى گويند: مگر نمى گوييد خدا بى نياز است، پس خدا چه نيازى به نماز بندگانش دارد تا ما براى او نماز بخوانيم؟ از اين جا نشات مى گيرد كه فلسفه واجبات را نمى دانند. آن ها نمى دانند كه انسان ها نيازمند به نمازند نه خدا. ما محتاج به اداى حقوق الهى و نيازمند به واجبات هستيم و اين احتياج هم دنيايى است و هم آخرتى.
اگر كسى مؤدب به آداب الهى باشد، تا آخر عمر نه يك وجب زمين از مردم غصب مى كند، نه مال مردم را مى دزدد، نه دروغ مى گويد، و نه هيچ خلاف ديگرى مرتكب مى شود؛ زيرا نماز روى زمين عصبى باطل است، خوردن مال غير حرام است، و ... براى همين است كه در هيچ دادگاهى يك شكايت از نمازگزاران واقعى نمى بينيم؛ يك پرونده از اولياء خدا وجود ندارد؛ و مردم از دست كسى كه مؤدب به آداب الهى است شكايتى ندارند.
منبع : پایگاه عرفان
