مدت خلافت امير المؤمنين كمتر از پنج سال بود. ايشان حقوقى براى اين كار برنداشت و زندگى خود را از راه فروش محصول چند درخت خرما كه به دست خود در مدينه كاشته بود اداره مى كرد. چون حضرت در كوفه زندگى مى كرد، عده اى خرماى اين درخت ها را مى فروختند و پولش را در كيسه اى مى ريختند و به كوفه مى فرستادند. حضرت، در حقيقت، خرج سال خود را با اين مبلغ تنظيم مى كرد و مثلا مى ديد تا آخر سال تنها دوبار مى تواند پيراهن بخرد يا گوشت تهيه كند. خرج زندگى را با اين پول ميزان مى كرد تا بدهكار هم نشود.
اصلا، يعنى چه كه انسان بدهكار باشد؟ نمى دانم برخى افراد چگونه فكر مى كنند يا چه مى كنند كه به همه عالم بدهكار مى شوند: به اداره ماليات، به شهربانى، به بازار، به بانك، به شركتى در بندر عباس يا خرمشهر؟ مگر چه خبر است كه خودشان را با زنجير به همه جا بسته اند و خود را اين طور اسير كرده اند؟
منبع : پایگاه عرفان
