ذو القرنين دوباره پرسيد: چرا همه خانه هاى شما به هم راه دارد؟ گفت:
ما انسان هستيم. گاه مى شود كه مصيبت و رنجى يا كار مهمى پيش مى آيد كه به سرعت بايد به داد هم برسيم. در آن صورت، در اين خانه را به خانه همسايه باز مى كنيم و سريع به مشكل پيش آمده رسيدگى مى كنيم. به عبارت ديگر، ما پشتيبان و يار يكديگر هستيم.
قرآن كريم در اين باره مى فرمايد:
«و المؤمنون و المؤمنات بعضهم اولياء بعض».
مردم مؤمن يار يكديگر هستند. كسانى كه دشمن مؤمنين هستند و آبروى آنان را مى برند، ولى در عين حال، نماز مى خوانند روزه مى گيرند از نظر خداوند مؤمن نيستند. علامت مردم مؤمن اين است كه يار و كمك كار يكديگر و پشتوانه يكديگر هستند.
البته، ناگفته نماند گاهى حجت بر برخى افراد تمام است، ولى آن ها به هيچ وجه زيربار نمى روند؛ مثلا، گاهى به بعضى افراد گفته مى شود كه فلان كار حرام است، رفت وآمد به فلان محل حرام است، اما خيلى راحت جواب مى دهند: حرام است كه حرام است! اين افراد را ديگر نمى شود يارى كرد. مؤمن يار مؤمن است، اما يار كسى كه مخالف خدا و مخالف احكام خدا باشد نيست، هرچند نماز بخواند و روزه بگيرد و اهل هيئت و حسينيه باشد. دليل آن را نيز قرآن بيان داشته است:
«تعاونوا على البر و التقوى و لا تعاونوا على الاثم و العدوان».
منبع : پايگاه عرفان
