انسان عداى از يك لحظه بعد و به طور كلى از آينده جهان پيرامون خود خبر ندارد، همان طور كه از گذشته عالم بى خبر است؛ البته به جز خبرهايى كه خدا، پيامبران، و ائمه به او ابلاغ كرده اند. در واقع، انسان معمولى خبرگير نيست، بلكه خبرشنو است. ازاين رو، لازم است به خبرگيران عالم، كه در صدق و عقل كامل ترين انسان ها هستند، اعتماد كند. انسان بايد گفتار حق خداوند (قرآن)، پيغمبر اسلام، و ائمه را بپذيرد؛ چراكه ايشان بر انسان ها حجت اند و انسان ها در روز قيامت موظف به پاسخگويى به سؤال هاى ايشان هستند: چرا باور نكرديد؟
چرا اطاعت نكرديد؟ چه دليلى براى باور نكردن داشتيد؟ لذا بايد پاسخ قانع كننده اى داشته باشند.
آيا مى توان در قيامت مدعى شد كه قرآن و گفتار انبيا و ائمه دروغ بوده است؟ به واقع، اگر قول قرآن و گفتار انبيا و امامان را دروغ پنداريم، ديگر هيچ راستى در اين عالم باقى نخواهد ماند؛ چون در اين جهان چيزى جز دروغ، فتنه، فساد، ظلم، جنايت و خيانت يافت نمى شود.
انسان هاى معمولى نامحرم اند؛ نماز مى خوانند اما بهشت و نعمت هاى آن را در نماز خود احساس نمى كنند، زيرا نماز را بارى سنگين تلقى مى كنند. [8] اينان عاشق عبادت و خدمت نيستند، بلكه با روشنگرى عالمان ربانى، زحمات پدر و مادر، و از ترس جهنم و شوق بهشت اندك ايمانى آورده اند و بندگى و خدمت مختصرى مى كنند. اين عبادات و خدمات كم تعداد انسان هاى معمولى براى رضاى پروردگار صورت نمى گيرد.
امروز، كره زمين بيش از شش ميليارد جمعيت (يك ميليارد و چند صد ميليون مسلمان و در حدود چهار صد ميليون شيعه) دارد؛ ولى به نظر نمى رسد كسى غير از امام دوازدهم بتواند، بى توجه به بهشت و دوزخ، پروردگار را عبادت كند و او را بزرگ بدارد:
|
گر بى تو بود جنت، بر كنگره ننشينم |
ور با تو بود دوزخ، در سلسله آويزم. |
|
مردم اگر ببينند قيامتى در كار نيست، مى گويند براى چه خودمان را به زحمت عبادت بيندازيم. بنابراين، به راحتى عبادت را ترك مى كنند؛ زيرا نسبت به عبادت و خدمت خود بصيرت ندارند. برخلاف اين گروه، عده معدودى همچون حضرت على، عليه السلام توانسته اند به حريم ملكوتى نماز، عبادت، و خدمت راه يابند، خدا را عاشقانه عبادت كنند، و به بهشت و دوزخ او نينديشند:
«الهى ما عبدتك خوفا من نارك».
خدايا، عبادت من از ترس جهنم نيست.
«و لا طمعا فى جنتك».
عبادت من به طمع بهشت هم نيست.
«بل وجدتك اهلا للعبادة».
بندگى من فقط به زلف خدايى تو گره خورده است.
نماز و انفاق و جهاد على، عليه السلام، سرشار از خدا و بى قيمت است؛ چراكه نمى توان براى خدا قيمتى تعيين كرد. آرى، عبادتى كه خالصانه و عاشقانه و فقط براى رضاى خدا انجام گيرد در قالب ارزش گذارى هاى در دسترس نمى گنجد.
منبع : پایگاه عرفان
