در قرآن مجيد، منظور از حيات، مجموعه روابط انسان با آفرينش است. اگر اين مجموعه روابط، مطابق با حيات انبيا خدا باشد، انسان در دنيا مورد لطف و عنايت حق است و در آخرت هم اهل نجات مى شود، و اگر اين مجموعه روابط، مطابق با زندگى انبيا نباشد، او دنيايى پر از اضطراب و تضاد پيدا مى كند؛ چنان كه اكنون پيدا كرده است، و در آخرت هم گرفتار عذاب، درد و رنج مى شود، به حدى كه ما فوق آن تصوّر نمى شود.
اين كه به چه علت قرآن مجيد زندگى انبيا را اصيل ترين و ريشه دارترين زندگى ها مى داند، قرآن كريم پاسخ آن را در آيات زيادى در يك كلمه خلاصه مى كند، كلمه اى كه بعد از واژ الله، قرآن مجيد مقدس تر، مبارك تر، مؤثرتر و پرنتيجه تر از آن واژه از نظر مصداق خارجى و مفهوم عقلى در واژگان ندارد؛ يعنى واژه عبد، و در جايى كه مى خواهد پيغمبر اكرم برترين مخلوق خداوند متعال را در عالى ترين چهره معرفى كند، او را با اين واژه مورد خطاب قرار مى دهد.
منبع : پایگاه عرفان
