كودكى كه در كنار پدر و در دامن پرمهر سرپرست خانواده با هزار آرزو زندگى مى كند، و چراغ دلش با بودن پدر روشن است، و پس از خدا پدر را مطمئن ترين تكيه گاه مى داند، و در حوادث و آلام به آغوش محبت پدر پناه مى برد، و دردش را براى پدر بازگو مى كند، و اشك ريخته بر چهره اش با دستان پرمهر پدر پاك مى شود، و هرگاه پدر براى كسب معاش از خانه بيرون مى رود، در انتظار و اميدى سخت براى بازگشت پدر به سر مى برد، و چون پدر را مى بيند به سويش مى دود تا در كنارش بنشيند و از مهر و محبت و عاطفه پدر بهره مند گردد، و براى تحقق آرزوهايش در آينده نظر به پدر دارد، فكر كنيد با از دست دادن پدر، و مرگ بسيار تلخ تكيه گاهش به چه داغى و مصيبتى، و خلأى و رنج و فشار شديدى دچار مى شود؟!!
او از بوسه هاى گرم پدر، و نوازش پر از عاطفه او، واز آغوش پرمهر وى به محروميت مى نشيند، و آرزوهايش را برباد رفته مى بيند، و احساس غربت و تنهائى مى نمايد، و دست طفلى را كه در دست پدرش مى بيند به ياد پدر از دست رفته اش غرق اندوه و ماتم مى گردد و در درونش آه مى كشد و مى گويد: اى كاش سايه پدر بر سرم بود و دستش در دستانم قرار داشت و از محبت هايش و گرمى لب هايش فيض مى بردم.
روز روشن براى كودك يتيم و طفل پدر از دست داده تاريك است چه رسد به شام ظلمانى و غروب تنهائى و خانه خالى از پدر!!
دنيا براى يتيم چون غمكده، و خانه و مسكن كه محل استراحت و راحت است براى كودك بيپدر ماتمكده، و محل آباد براى طفل جدامانده از پدر خرابه، و لقمه هاى شيرين تلخ، و زندگى بيمعناست.
اصرار آيات قرآن مجيد و روايات مبنى بر رعايت وضع و حال ايتام، و وجوب رسيدگى به زندگى آنان، و كشيدن دست محبت برسرشان، و آنان را چون فرزندان خود دانستن، و هزينه كردن محبت و عاطفه براى آنان، و دل خوش داشتنشان و حفظ اموالشان، و كوشيدن در تربيتشان، و زير پوشش گرفتن وجودشان همه وهمه براى اين است كه اسلام مى خواهد به وسيله امت اندكى از ملامت و رنج ايتام بكاهد، و زمينه تحقق آرزوهايشان را فراهم كند، و احساس بيپدرى و غربت و تنهائى را از درونشان پاك كند، و بار سنگين روحى هم چون كوهشان را از دوششان بردارد، تا يتيم در سايه مقررات اسلام بيمنت به نوائى برسد، و رعايتكننده حقوق يتيم به ثوابى نائل گردد.
در اين زمينه توجه به آيات قرآن مجيد، و روايات اسلامى لازم و بلكه واجب است تا معلوم شود يتيم موجودى است كه با تمام وجودش مورد نظر خداست و بايد به عنوان امانت در امّت از هر جهت رعايت شود.
عرب جاهلى و شكم پرستان و بت پرستان و متكبران روزگار جاهليت يتيم را به شدت تحقير مى كردند و براى او كرامت و ارزش قائل نبودند، و هرگز وى را رعايت نمى كردند و از او جانبدارى نمى نمودند و در عين نيازش به محبت او را از خود مى راندند و طردش مى كردند، دقت در آيات قرآن و روايات و نحوه رفتار پيامبر با ايتام نشان دهنده خدمت عظيم اسلام به ايتام و برگردانيدن آنان به جايگاه شامخشان مى باشد.
به رسول اسلام سفارش شد چندان كه توانى يتيمان را بنواز و در مراعات و مواسات ايشان بكوش كه اينان درماندگان و اندوهگينان خلق و نواختگان و نزديكان حق اند.
«ان الله يحب كل قلب حزين:»
بى ترديد خدا هر دل اندوهگينى را دوست دارد.
از حق به پيامبر فرمان رسيد اى مهتر عالميان و چراغ جهانيان يتيمان را در پناه خود گير، كه سرا پرده حسرت جز به فناء دل ايشان نزدند، و حسرتيان را به نزديك ما مقدار است.
اى مهتر تو را كه يتيم كرديم از آن كرديم تا درد دل ايشان بدانى، و اينان را نيكو دارى، با تو در فقر و يتيمى ما چه كرديم از كرم، تو همان كن اى كريم از خُلق خود بر خلق ما اى يتيمى ديده اكنون با يتيمان لطف كن، اى غريبى كرده اكنون با غريبان كن سخا.
منبع : پایگاه عرفان
