دو پستچى شوق زيارت حضرت سيدالشهداء عليه السلام پيدا مى كنند، البته، در زمانى كه مسافران نمى توانستند از مرز عراق عبور كنند و به زيارت بروند. البته، اين بار، منع ورود مسافر و زاير، شبيه زمان متوكّل، شديد بود؛ ولى آتش شوق اين دو، تمام موانع راه زيارت حضرت أبى عبدالله عليه السلام را براى آن ها آسان جلوه مى داد. آن ها با هم قرار مى گذارند كه هر طور شده به زيارت مرقد پاك امام سوم عليه السلام مشرف شوند. آن ها بار و توشه سفر خود را برمى دارند و عازم عراق مى شوند، ولى راه را گم مى كنند. بعد از اين آن ها از مرز عبور مى كنند، چند روزى راه را طى مى كنند، ولى نمى توانند به جايى برسند. پياده روى در كوير، تحمّل كم آبى و حرارت آفتاب، يكى از آن دو را خيلى رنجور و ضعيف مى كند. وسط روز بود كه آن ها توانستند به منزلى برسند. فرد رنجور و ضعيف حس مى كند دارد مى ميرد، پس به رفيقش مى گويد: اى رفيق! من ديگر نمى توانم به راه رفتن ادامه دهم و دارم همين جا از پا مى افتم. پس تو بالاى سرم بنشين، اگر شعاع آفتاب كم شد و من از حالت ضعف بيرون آمدم، من خواهم توانست با تو حركت كنم، و اگر مُردم، مى خواهم تو مرا همين جا در گودالى بيندازى و بر رويم خاك بريزى تا جنازه ام گرفتار حيوانات نشود. اگر خودت زنده ماندى، بعد از برگشتن، زن و بچه من را خبر كن، و بدين صورت، يكى از آن ها از دنيا مى رود، در حالى كه حتى آبى نبود كه او بتواند با آن دوستش را غسل بدهد، براى همين مجبور مى شود او را تيمم بدهد، و بعد او را كفن و دفن مى كند، و سپس او خودش به تنهايى به راهش ادامه مى دهد تا به يك آبادى مى رسد. از اهالى آن آبادى، او نشانى جاده كربلا را مى گيرد. در كربلا، او توفيق زيارت حضرت أبى عبدالله الحسين عليه السلام را پيدا مى كند و بعد هم از آن جا به ايران بر مى گردد. وقتى او به ايران مى آيد، به سراغ خانواده دوستش مى رود و خبر وفات رفيقش را به آن ها مى دهد. يك سال هم از اين واقعه مى گذشت كه شبى رفيق پستچى اش را خواب مى بيند كه دارد از محلى عبور مى كند ....
منبع : پایگاه عرفان
