اين هفتاد و دو نفر، مؤمن واقعى بودند و از تمام حركات، حالات و اخلاق آنان، آثار مثبت ايمان طلوع داشت، و آن سى هزار نفر بى دين واقعى بودند و از وجودشان تمام فسادها ظهور مى كرد؛ چه در زمانى كه آن ها در كوفه بودند و زمينه را آماده كردند تا هانى بن عروه پيرمرد نود سال عاشق اميرمؤمنان عليه السلام، عاشق اهل بيت عليهم السلام و عاشق حضرت ابى عبدالله الحسينعليه السلام كشته شود، و چه زمانى كه زمينه فراهم كردند و ميدان را به دست دشمنان دادند تا با آن وضع دلخراش مسلم بن عقيل را اسير كنند و بعد او را به ميدان دارالاماره بياورند و در مقابل ابن زياد پست، او را وادار كنند كه بايستد و به مسلم بگويند: چرا به امير سلام نكردى؟ يعنى دشمنان يك مؤمن واقعى را شماتت كنند كه چرا به يك بى دين سلام نكردى و بعد حكم قتل او را بدهند. وقتى حكم قتل مسلم داده شد، او به ابن زياد گفت: من چند وصيت دارم، به مهلت بده كه من وصيت هايم را بكنم. ابن زياد گفت: وصيت كن. مسلم گفت: بعد از كشته شدن من، زره و شمشير و به طور كلى وسايل جنگى من را بفروشيد؛ چون من در اين شهر بدهكارم و با آن بدهى مرا بدهيد. وصيت ديگر من هم اين است كه من مى خواهم نامه اى به حضرت سيد الشهداء عليه السلام بنويسم، يا به كسى بگويم چنين نامه اى را برايم بنويسد و سريع هم اين نامه را به پسر فاطم زهرا برساند. من مى خواهم در آن نامه بنويسم، حسين جان! من در نام قبلى به شما نوشتم كه بيايد؛ امّا حالا در اين نامه مى نويسم كه نياييد. من در نام قبلى ام به شما نوشتم وقتى مى آييد، تنها نياييد و قمر بنى هاشم، على اكبر، خواهرانت و تمام اهلِ بيتت را با خود بياوريد، ولى در اين نامه مى خواهم بنويسم حسين جان! نه خودت بيا و نه يك نفر از كسانت را با خود بياور؛ چرا كه اگر بيايى، گرفتار اين مردم ظالم و ستمگر خواهى شد. اما آن ها به وصيت مسلم عمل نكردند و به مكه خبر ندادند، و ابى عبدالله با همان نام اول مسلم حركت كرد و گرفتار اين ستمگران شد. آن ها هشت روز حضرت را محاصره كردند تا روز عاشورا كه خود حضرت و همه ياران، برادران و اصحابش را با لب تشنه سر بريدند و قطعه قطعه كردند.
منبع : پایگاه عرفان
