معيت پروردگار با دينداران واقعى‏

آن كه ديندار واقعى است، چه اين كه چهره مشهورى بشود و چه چنين چهره اى نشود، درِ هلاكت و نابودى بر روى او بسته است. اينان يا امثالشان، از آن جهت كه اهل دين هستيد، و از آن طرف كه ديندارى آنان، آثارى براى خود و براى ديگران دارند، در حدّ ظرفيت خود، با پروردگار مهربان عالم معيت دارند:

إِنَّ اللَّهَ مَعَ الَّذينَ اتَّقَوْا وَ الَّذينَ هُمْ مُحْسِنُونَ

به طور يقين، خدا با كسانى است كه اهل دورى از گناهند و اهل انجام خوبى ها هستند.

با تقوايان در بخش اول آيه، و محسنان، به معناى نيكوكار، در بخش دوم آيه، به اين افراد اشاره دارد. بنا بر اين آيه، وقتى خدا با انسان باشد، و سبب بودن خدا هم با انسان هم همين ديندارى جدى باشد، درِ هلاكت بر روى انسان بسته خواهد بود. براى اين كار لازم نيست كه آدم چه در زمان حيات، و چه بعد از مرگ، بين مردم معروف و مشهور بشود.