بدون ترديد اخلاص در عمل و به عبارت ديگر عمل را فقط و فقط براى جلب رضايت حق انجام دادن، و احدى را در عمل شركت ندادن، عمل را در قله ارزش قرار مى دهد، و سودى سرشار در دنيا و آخرت نصيب انسان مى نمايد و سبب بقاء عمل و منافعش به صورت حقيقتى ابدى مى گردد.
اگر كعبه و مسجدالحرام و مواقف كريمه و مناسك شريفه نوريه از زمان ابراهيم و اسماعيل برپاست و قطعاً تا طلوع قيامت هم برپا خواهد بود، و اگر در هر زمانى ميليون ها دل مشتاقانه متوجه آن ناحيه است، و به سوى آن نماز و دعا خوانده مى شود، همه و همه نتيجه اخلاص ابراهيم و اسماعيل است.
قرآن مجيد در بسيارى از آيات و با عباراتى متنوع بر اخلاص در عمل اصرار مى ورزد و عمل آلوده به ريا و شرك و باطل و فاقد ارزش مى داند، محصول عمل ريائى رضايت خلق و محصول عمل خالصانه رضايت خالق و بهشت عنبر سرشت است.
إِلَّا الَّذِينَ تابُوا وَ أَصْلَحُوا وَ اعْتَصَمُوا بِاللَّهِ وَ أَخْلَصُوا دِينَهُمْ لِلَّهِ فَأُولئِكَ مَعَ الْمُؤْمِنِينَ وَ سَوْفَ يُؤْتِ اللَّهُ الْمُؤْمِنِينَ أَجْراً عَظِيماً: مگر كسانى كه توبه كردند و مفاسد خود را اصلاح نمودند، و به خدا تمسك جستند، و عبادتشان را براى خدا خالص ساختند، پس آنان در زمره ى مؤمنان اند و مسلماً خدا مؤمنان را پاداشى بزرگ خواهد داد.
قُلْ إِنَّ صَلاتِي وَ نُسُكِي وَ مَحْيايَ وَ مَماتِي لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ لا شَرِيكَ لَهُ وَ بِذلِكَ أُمِرْتُ وَ أَنَا أَوَّلُ الْمُسْلِمِينَ: بگو يقيناً نماز و عباداتم و زندگى و مرگم براى خدا پروردگار جهانيان است، او را هيچ شريكى نيست و به اين يگانه پرستى مأمورم و نخستين كسى در اين جامعه هستم كه تسليم او و فرمان هاى او هستم.
فَاعْبُدِ اللَّهَ مُخْلِصاً لَهُ الدِّينَ أَلا لِلَّهِ الدِّينُ الْخالِصُ: خدا را در حالى كه ايمان و اعتقاد را براى او از هر گونه شركى خالص مى كنى بپرست، آگاه باشيد كه ايمان و اعتقاد و عبادت خالص ويژه خداست.
از حضرت رضا (ع) روايت شده كه اميرمؤمنان پيوسته مى فرمود:
«طوبى لمن اخلص لله العبادة و الدعاء و لم يشغل قلبه بما ترى عيناه، و لم ينس ذكر الله بما تسمع اذناه، و لم يحزن صدره بما اعطى غيره:»
خوشا به حال كسى كه عبادت و دعا را براى خدا خالص، و پاك از همه شوائب قرار دهد، و قلبش به آنچه كه چشمش مى بيند مشغول نشود، و ياد خدا را در برابر آنچه گوشش مى شنود از ياد نبرد، و درونش به آنچه به ديگرى عطا مى شود اندوهگين نگردد.
حضرت رضا از پدرانش از رسول خدا روايت مى كند:
«ما اخلص عبد لله عزوجل اربعين صباحا الا جرت ينابيع الحكمة من قلبه على لسانه:»
عبدى به مدت چهل روز خدا را براى خدا خالص نمى كند مگر اين چشمه هاى حكمت از قلبش بر زبانش جارى مى گردد.
حضرت باقر (ع) از رسول خد روايت مى كند كه آن حضرت فرمود:
«يا ايها الناس انما هو الله و الشيطان، و الحق و الباطل، و الهدى و الضلال و الرشد و الغى و العاجلة و العاقبة و الحسنات و السيئات فما كان من حسنات فمن الله و ما كان من سيئات فللشيطان:»
اى مردم فقط خدا و شيطان، و حق و باطل، و هدايت و گمراهى، و رشد و استقامت و غوايت و ضلالت، و دنيا و آخرت، و نيكى ها و بدى هاست، پس آنچه از نيكى هاست از خداست، و آنچه از بدى هاست براى شيطان است.
اسماعيل بن يسار مى گويد از حضرت صادق (ع) شنيدم مى فرمود:
«ان ربك لرحيم، يشكر القليل، ان العبد ليصلى الركعتين يريد بها وجهه الله فيدخل الله به الجنة:»
يقيناً پروردگار شما مهربان است، در برابر عمل اندك پاداش فراوان مى دهد، هر آينه عبد دو ركعت نماز مى خواند و به آن رضايت خدا را منظور داد، پس خداوند به آن دو ركعت او را وارد بهشت مى نمايد.
از حضرت جواد (ع) روايت شده:
«افضل العبادة الاخلاص:»
برترين عبادت اخلاص است.
از حضرت صادق (ع) روايت شده:
«من احب لله، و ابغض لله، و اعطى لله، و منع لله، فهو ممن يكمل ايمانه:»
كسى كه براى خدا دوست بدارد، و براى خدا دشمنى كند، و براى خدا بپردازد، و براى خدا منع كند، از كسانى است كه ايمانش را كامل مى كند.
منبع : پایگاه عرفان
