اميرالمؤمنين على عليه السلام جمله اى در »نهج البلاغه« دارند كه من اولين بارى كه اين جمله را ديدم ، خيلى برايم مهم بود و باعث شد كه ارتباط من با قرآن مجيد دگرگون شود ، يعنى اگر رابطه من با قرآن مجيد ، رابطه متوسطى بود ، تبديل به رابطه اى عالى شد . اميرالمؤمنين عليه السلام خودش قرآن ناطق است و اين قرآنى كه در دست ما است ، قرآن لفظى است ؛ وحى الهى در لباس الفاظ آمده است ، اما اميرالمؤمنين على عليه السلام قرآن عينى و انسانى است . يعنى تجسم سى جزء قرآن، به صورت انسانى است .
عظمت اين بيانات از آفرينش نيز بيشتر است . اين متن فرمايش حضرت درباره قرآن است كه فرمودند :
خدا چون با چشم سر به وسيله مخلوق - انسان - ديده نمى شد ، و ديده هاى مادى گنجايش آن معنويت بى نهايت را ندارد ، او نيز حد و حدودى ندارد كه جمال ، جلال و زيبايى او به چشم بيايد ، چون چشم ما محدود است و قدرت ديدن بى نهايت را ندارد .
حاج ملاهادى سبزوارى ، يكى از عرفاى بزرگ الهى در قرن سيزدهم بوده است ، در اين مورد مى فرمايد :
چشم ما ديده خفاش بود ، ورنه تو را
جلوه حسن به ديوار و درى نيست كه نيست
گوش اسرار شنو نيست وگرنه اسرار
برش از عالم معنا خبرى نيست كه نيست
موسى اى نيست كه دعوى انا الحق شنود
ور نه آواى تو اندر شجرى نيست كه نيست
نقص در آنجا نيست كه ديده نمى شود . محدوديت در ما است كه نمى توانيم ببينيم . چون پروردگار عالم به چشم سر ديده نمى شد .
حضرت على عليه السلام فرمودند : و خداوند دوست داشت كه انسان او را ببيند ، لذا » فتجلّى لهم سبحانه فى كتابه « در قرآن جلوه كرد . معنى آن اين است كه اگر مى خواهيد خدا را ببينيد ، قرآن را بخوانيد .
منبع : پایگاه عرفان
