تذكر و بصيرت

 تذكر و بصيرت ، دومين راه كسب تقوا است . پس روح تقوا در انسان ، يقيناً به وجود مى آيد ، اما با دو مرحله :

 اول : علم به گناهان كبيره و صغيره

 دوم : وقتى گناه رخ نشان مى دهد ، هر چقدر كه زيبا باشد ، شخص بگويد : نمى خواهم . اين نمى خواهم اگر چند سال طول بكشد ، وجود ما محل ظهور روح تقوا مى شود .

 بيان قرآن در مورد تذكر و بصيرت اينگونه است :

 » إِنَّ الَّذِينَ اتَّقَوْاْ إِذَا مَسَّهُمْ طَائِفٌ مِّنَ الشَّيْطَنِ تَذَكَّرُواْ فَإِذَا هُم مُّبْصِرُونَ «

 اينجا صحبت از »الذين آمنوا « نيست . ايمان عام است . اگر سؤال شود كه ما چه مقدار مذهبى هستيم ؟ جواب مى دهيم : مؤمن هستيم .

 امام صادق عليه السلام مى فرمايد : ايمان درجاتى دارد . ما نيز مؤمن هستيم ، هر چند ضعيف .(217)

 ولى در اين آيه صحبت از مردم مؤمن نيست ، بلكه صحبت از مؤمنان داراى تقواست ، يعنى انسان هاى ويژه بين مردمِ مؤمن . مى توانست بگويد : »ان الذين آمنوا و اتقوا « اما نه ، اينان كلاس ايمان را طى كرده ، به جاده تقوا رسيده و جاده تقوا را نيز طى كردند . به فعل ماضى بيان مى كند ، يعنى راه را رفتند و روح تقوا در آنها هست .

 اينان ، هنگامى كه گروهى طواف كننده شيطانى مى آيند و دور اهل تقوا مى چرخند. اهل تذكّر و بصيرت هستند :

 » إِنَّ الَّذِينَ اتَّقَوْاْ إِذَا مَسَّهُمْ طَائِفٌ مِّنَ الشَّيْطَنِ تَذَكَّرُواْ فَإِذَا هُم مُّبْصِرُونَ «

 تا شياطين طواف كننده به آنها مى رسند - »مسّ « يعنى رسيدن - و به آنها نزديك مى شوند ، آنها توجه مى كنند و به ناگهان ، موارد هلاكت را درك مى كنند و با اين تذكر و بصيرت ، دشمن خلع سلاح مى شود .