آياتى از كتاب خدا مسائل مختلفى از حضرت ابراهيم و ابتلائات او را روشن مى كند كه مضمون آن چنين است:
پس از آن كه كلمه حق در وجودش طلوع كرد، با پدر خوانده اش يا به تعبير گروهى از مفسران، عمويش به محاجه برمى خيزد، اوهام شرك را طرد مى نمايد و محكوم مى كند، قدرت ملكوت آسمان ها و زمين برايش نمودار مى گردد تا به مرحله يقين مى رسد، آن گاه از آن محيط شرك زا خود را بيرون مى كشد.
در خلوتگاه خود به بررسى طلوع و غروب و تابش اختران مى انديشد، پس از نمايان شدن ملكوت و ظهور قدرت ربوبى، توحيد ربوبيت را درمى يابد.
آنچه مردم را از مبدأ آفرينش برگردانده بود، شرك در ربوبيت و اتخاذ ارباب بود نه شرك در مبدأ و صانع.
ابراهيم با بررسى طلوع و غروب اختران و مسخر بودن آن ها، غبار انديشه هاى مردم درباره روحانيت و تدبير و ربوبيت اختران كه از اوهام محيط برخاسته بود، از برابر چشمش زايل مى شود، آن گاه تجلى اين حقيقت و گرداندن روى خود را به سوى آن اعلام نموده و خاطرش از اضطراب و ترس بياسود و به امنيت گراييد و از تهديد به خشم خدايان ساخته شده و اربابان بى اثر ديگر نهراسيد.
اين آيات مى نماياند كه چگونه كلمه ربوبيت ابراهيم را از محيط شرك تا مقام رؤيت ملكوت و توجيه وجه و آرامش خاطر پيش برد و اين كلمه را تكميل نمود و كلمه رحمت او را براى رهايى خلق از بندهايى كه بر عقولشان بسته و به بندگى غير خدايشان درآورده بود از آسايشگاه امن و آرامش برانگيخت تا با زبان دعوت و احتجاج بپاخاست و در ميان آن گمراهان به راه افتاد.
منبع : پایگاه عرفان
