عذاب رؤيت بهشتيان توسط دوزخيان

 اما يكى از دردهاى اهل جهنم اين است كه وقتى بهشت را به آنها نشان مى‏دهند و بهشتيان را مى‏بينند ، عذاب مى‏كشند كه چرا در زندگى ، در خلقت خود دستكارى كردند و به جاى اينكه ماشين وجود خود را در صراط مستقيم حركت دهند ، در مسير شيطان حركت دادند . اين دستكارى نيز كار خود آنها است ، نه كار خدا .

 آن وقت به اهل بهشت مى‏گويند : يكديگر را نگاه كنيد . خيلى‏ها با هم آشنا هستند ؛ پدر در جهنم است ، پسر در بهشت ، يا برعكس . زن در بهشت است و شوهرش در جهنم ، يا برعكس .

 امام عليه السلام در بهشت است ، ولى رعيت آن امام در جهنم . خدا امام معصوم را فرستاد تا همه به او اقتدا كنند و مأموم او شوند ، اما خيلى‏ها به او اقتدا نكردند و در جهنم مى‏بينند كه امامشان در بهشت است . اين نيز خود نوعى عذاب است .

 مثلاً امام حسين عليه السلام در بهشت است و مردم زمانش در جهنم . به حضرت هجده هزار نامه نوشتند كه زندگى ما در اختيار شماست . ما امام لازم داريم . بيا . حضرت نيز آمدند ، اما همين نويسندگان نامه ، در كربلا جلوى امام را گرفتند و او را قطعه قطعه كردند . اين‏ها آن روز مى‏بينند كه امام در بهشت است و خودشان در جهنم .