ذلت اهل جهنم و عزت اهل بهشت

 خدا در قرآن مى‏فرمايد : اهل جهنّم به اهل بهشت مى‏گويند :

  » أَنْ أَفِيضُواْ عَلَيْنَا مِنَ الْمَآءِ «

 مقدار كمى از اين همه چشمه ، رودخانه و منابع عظيم آبى كه در اختيار شما است ، به ما بدهيد . بهشتى‏ها چشمه‏هاى متعددى در اختيار دارند:

  » عَيْنًا يَشْرَبُ بِهَا عِبَادُ اللَّهِ يُفَجِّرُونَهَا تَفْجِيرًا «

 » إِنَّ الْأَبْرَارَ يَشْرَبُونَ مِن كَأْسٍ كَانَ مِزَاجُهَا كَافُورًا «

  يا در آيه ديگرى مى‏فرمايد : در بهشت چشمه‏اى هست كه اسمش »سلسبيل« است كه در شعر شعراى ايران ، ظاهراً در اشعار فردوسى استفاده شده است كه از قرآن گرفته شده است .

 اين‏ها غير از اين چشمه‏هايى است كه قرآن مجيد بيان مى‏كند :

  » جَنَّتٍ تَجْرِى مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَرُ «

  »الانهار « جمع »نهر « است . خدا نمى‏گويد چند رودخانه ، مى‏فرمايد : رودخانه‏ها . تمام آب آنها نيز خوردنى است ؛ چون در بهشت ماده آلوده‏اى وجود ندارد .