ذلت اهل جهنم و عزت اهل بهشت

 خدا در قرآن مى فرمايد : اهل جهنّم به اهل بهشت مى گويند :

  » أَنْ أَفِيضُواْ عَلَيْنَا مِنَ الْمَآءِ «

 مقدار كمى از اين همه چشمه ، رودخانه و منابع عظيم آبى كه در اختيار شما است ، به ما بدهيد . بهشتى ها چشمه هاى متعددى در اختيار دارند:

  » عَيْنًا يَشْرَبُ بِهَا عِبَادُ اللَّهِ يُفَجِّرُونَهَا تَفْجِيرًا «

 » إِنَّ الْأَبْرَارَ يَشْرَبُونَ مِن كَأْسٍ كَانَ مِزَاجُهَا كَافُورًا «

  يا در آيه ديگرى مى فرمايد : در بهشت چشمه اى هست كه اسمش »سلسبيل« است كه در شعر شعراى ايران ، ظاهراً در اشعار فردوسى استفاده شده است كه از قرآن گرفته شده است .

 اين ها غير از اين چشمه هايى است كه قرآن مجيد بيان مى كند :

  » جَنَّتٍ تَجْرِى مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَرُ «

  »الانهار « جمع »نهر « است . خدا نمى گويد چند رودخانه ، مى فرمايد : رودخانه ها . تمام آب آنها نيز خوردنى است ؛ چون در بهشت ماده آلوده اى وجود ندارد .