شخصى بود كه وقتى با هر كسى برخورد مى كرد ، در هر جايى مى نشست و به هر جلسه اى وارد مى شد ، با خنده مى گفت : ما داريم به بهشت مى رويم ، تمام شد . به او مى گفتند : چرا به بهشت ؟ مى گفت : براى اين كه ما با خدا اختلاف نداريم و به مردم نيز قرضى بدهكار نيستيم . پس كجا بايد برويم ؟ كسى كه با پروردگار اختلاف ندارد ، حقّ مردم را ضايع نكرده است ، او را كجا مى برند ؟
او عاشق خدا ، اهل نماز ، كرم ، بخشش ، خوش اخلاقى ، خوش برخوردى و اهل گذشت بوده است ، پس معلوم مى شود هر كسى با خدا درگير باشد و حق مردم را پايمال كند ، اهل عذاب است . بهشت جاى اين گونه انسان ها و جهنّم جاى آن گونه انسان ها است . ديگر ما در قيامت جاى سومى نداريم : يا بهشت است ، يا دوزخ .
منبع : پایگاه عرفان
