ترس ، ذكر و ياد حسابرسى آخرتى

 اين آيه شريفه ذكر اهل دل بوده است ؛ يعنى آن را حفظ كرده اند و دائم اين آيه را به خودشان تلقين مى كردند . به جاى تسبيح گرداندن و »الله اكبر« گفتن ، با اين آيه قيامت را در خودشان مى ديدند و به خود نمره مى دادند .

 وقتى امام رضا عليه السلام به اين آيات مى رسيدند ، صداى گريه ايشان تا درون كوچه مى آمد . امامى كه مى دانست عمل به اندازه خردل او به اندازه تمام عالم نزد خدا ارج دارد ، ولى امام عليه السلام از قيامت حساب مى برد .

 هيچ امامى نسبت به اوضاع آينده تا اين حد شجاعت باطنى نداشت كه به خود بگويد : من پسر پيامبر صلى الله عليه وآله هستم ، امامم و بالاخره دست مرا مى گيرند . ائمه عليهم السلام نيز از قيامت مى ترسيدند :

 » يَخَافُونَ يَوْمًا تَتَقَلَّبُ فِيهِ الْقُلُوبُ وَالْأَبْصَرُ «

 امام هشتم عليه السلام نيز از قيامت حساب مى برده و خيال راحتى نداشته است . امام حسن عليه السلام وقت شهادت گريه مى كردند ، عرض كردند : يابن رسول الله ! چه شده است ؟ فرمود : از آنجايى كه مى روم ، وحشت دارم .

 بيشتر مردم شجاع هستند . چنان نسبت به قيامت نترس هستند كه از انبيا و ائمه عليهم السلام نيز نترس ترند . دليل آن هم اين است كه هر گناهى مى خواهند ، انجام مى دهند و هيچ باكى ندارند . اين آيه ذكر اولياى خداست .بار ديگر متن آيه را ببينيد :

 » وَ نَضَعُ الْمَوَ زِينَ الْقِسْطَ لِيَوْمِ الْقِيَمَةِ فَلَا تُظْلَمُ نَفْسٌ شَيًْا وَ إِن كَانَ مِثْقَالَ حَبَّةٍ مِّنْ خَرْدَلٍ أَتَيْنَا بِهَا وَ كَفَى بِنَا حَسِبِينَ «