آیا توسل به امامان در هنگام گرفتاری شرک محسوب نمی شود ؟

توسل از نظر لغت یعنی انتخاب وسیله برای رسیدن به نتیجه.
چنان که گرفتاری و دارنده مشکلی امامان را به عنوان شفیع و میانجی که از معنویت و مقام قربشان در پیشگاه خدا مایه بگذارند و رفع مشکل را از حق بخواهند وسیله قرار دهد نه این که شرک نیست بلکه هیچ منافاتی با توحید ندارد .شرک این است که انسان غیر خدا را در قدرت و علم و گره گشائی و کارگردانی شریک خدا و همتای حق بداند . شیعه نسبت به پیامبران و امامان چنین اعتقادی ندارد ، اعتقاد شیعه به آن بزرگواران این است که آنان بندگان خالص و عباد برجسته حق اند و در مقامی قرار دارند که خدا خواسته آنان را در حق دیگران می پذیرند.
توسل به معنایی که شیعه می گوید در همه امور هستی و ظرف حیات جریان دارد. زندگان با توسل به مواد غذایی و آب و هوا و نور و عناصر و با توسل به یکدیگر مانند توسل بیمار به طبیب ، تهیدست به ثروتمند ، طفل به سینه مادر و توسل عناصر طبیعی مانند توسل درخت و نبات به زمین حیات خود را اداره می کنند و نهایتاَ توسل حقیقتی است که حضرت حق برای ادامه حیات موجودات, برای همه موجودات قرار داده است.یوسف علیه السلام با توجه به اینکه تکیه بر وسیله با امید به خدا امری طبیعی وکلیدی برای حل مشکل است به هم زندانی خود گفت : وضع مرا نزد حاکم مملکت توضیح بده تا ثابت شود من در عین بی گناهی در زندان هستم ، امید است با توضیح تو زمینه آزادی من فراهم شود . (1)

1 ـ یوسف : 42