كتاب هاى توضيح دهنده اوضاع اعجاب انگيز بدن كه محصول تحقيقات و زحمات بسيارى از دانشمندان تاريخ و به خصوص روزگار فعلى است، درباره زبان و اهميت اين عضو در ارتباط با مسئله چشايى، خوردن غذا، گويايى، مسائلى را يادآورى مى كنند كه انسان با توجه به آن مسائل به عظمت دستگاه آفرينش پى برده و با تمام وجود، خود را براى تواضع و خضوع در برابر صاحب خلقت و به وجود آورنده هستى، آماده مى كند و روى گردانى از آن پيشگاه مبارك را، كمال بى انصافى و عين ظلم مى داند.
از جمله وظايف مهم زبان، حسّ چشايى آن است كه اگر نبود، موجود زنده از درك انواع مزه ها محروم بود.
گيرنده هاى حس چشايى، جوانه هاى چشايى هستند كه بر روى زبان، كام، ستون هاى قدامى حلق و اپيگلوت قرار گرفته اند.
جوانه هاى چشايى شامل سلول هاى نگاهدارنده و سلول هاى عصبى پوششى هستند كه مانند يك پياز بر هم منطبقند، هر جوانه يك فرورفتگى يا حفره مركزى موسوم به منفذ چشايى دارد.
رشته هاى عصبى وارد انتهاى عمقى جوانه شده و در مجاورت سلول هاى چشايى نور و اپيتليال ختم مى شوند.
ممكن است تعداد زيادى گيرنده در يك پاپى وجود داشته باشد، محلول ها وارد منفذ مى شوند تا گيرنده ها را تحريك كرده و امواج عصبى توليد كنند.
چهار طعم اصلى وجود دارند:
1- شيرينى
2- ترشى
3- تلخى
4- شورى
بعضى مواد، گيرنده هاى لمس و حرارت و درد را در عصب سه قلو در زبان تحريك كرده و به اين ترتيب بر روى طعم تأثير مى گذارد.
مواد بايد به حالت محلول باشند تا طعم آن ها احساس گردد، يكى از اعمال بزاق حل كردن مواد است، تا بتوانند جوانه هاى چشايى را تحريك كنند.
زبان، به طور يكسان در تمام نواحى خود به چهار طعم اصلى حساس نيست، عقب زبان به تلخى، نوك زبان به شيرينى، كناره هاى زبان به ترشى و نوك و دو طرف زبان به شورى حساس ترند
منبع : پایگاه عرفان
