قطعه چهارم: اميرالمؤمنين عليه السلام در باب حكمت هاى نهج البلاغه مى فرمايد:
«الدنيا تغر»
اين عناصر مادى، اين زيبايى هاى ظاهرى و اين امور مالى شما را گول مى زند، گول زدن قدرت هم بالاست، اين قدر بالاست كه مى تواند وجدان شما را به كشتن بدهد و هيچ ناراحت هم نباشيد، در دوز و كلك زدن و انحرافى عمل كردن، خيلى راحت مى تواند چراغ وجدان شما را خاموش كند، شما بار اول سيگار تعارف كسى كن كه تا حالا سيگار نكشيده باشد، اخم ها را در هم مى كشد، بد است زشت است من تا حالا دود نكشيده ام، وسوسه مى كند، يك بار، يك پك، عيبى ندارد، نمى ميرى، او مى كشد. ناراحت مى شود، از درون خودش تازيانه مى خورد، چرا اين كار را كردم، تلخ بود، بد بود، بار دوم اگر وسوسه شد و كشيد، درگيرى باطنى كمتر مى شود، بار چهارم و پنجم كمتر، بعد از بيست سال ماه رمضان به زحمت روزه گرفته است، يك ربع مانده به افطار مرتب مى گويد راديو را باز كن، تلويزيون را بگير، برو بيرون ببين صداى اذان نمى آيد، به محض اين كه مؤذن مى گويد: الله اكبر، سيگار را روشن مى كند و مى كشد، يعنى وجدان را كشته است.
كار زشت، وجدان را كشته، صداى وجدان را خاموش كرده است، دنيا شما را فريب مى دهد، در فريب دادن هم بلد است چراغ وجدان را خاموش كند كه ديگر از كار خلاف ناراحت نشويد، از بردن مال مردم غصه نخوريد، از زدن تو گوش مردم، رنج نكشيد، از ظلم به زن و بچه متأثر نشويد، از حلال و حرام مخلوط كردن دردتان نيايد، اين قدر مهارت دارد كه زشتى ها را در مقابل شما آرايش مى دهد. «تغر» بعد از اين كه سرتان كلاه گذاشت و فريبتان داد و مغرورتان كرد، «تضر» شروع مى كند به ضرر زدن، ضرر اعتقادى به شما مى زند، طورى كه نفهمى، ضرر اخلاقى مى زند و بعد «تمر» يعنى در همين گول خوردن نگاهتان مى دارد و در اين ضرر زدن تا كل فرصت ها از دست شما برود و بدون خبر مرگتان برسد، با بار سنگينى از گول خوردگى و زيان به عالم بعد منتقل بشويد.
منبع : پایگاه عرفان
