در رابطه با ماه مبارك رمضان و بركات فراوان دنيائى و آخرتى آن و روزه در اين ماه، آيات و روايات و معارف الهيه مسائل، دقايق، اشارات، و لطائفى ذكر كردهاند كه انسان وقتى خود را در برابر آنها ميبيند به نظر ميآورد كه در برابر
دريائى قرار گرفته كه ساحل آن ناپيداست، من از اين كه گرچه به طور مختصر به آن حقايق اشاره كنم عاجزم، ولى تا آنجا كه در خور استعداد اين فقير است به پارهاى از آن مسائل و حقايق اشاره ميكنم.
قرآن مجيد از دوازده ماه قمرى تنها ماهى را كه نام برده ماه رمضان است و اين به خاطر اين است كه ماه رمضان هويتاً از عظمت و بركت برخوردار است، و ذكر نام آن براى نشان دادن عظمت و كرامتش به اهل تكليف و روزه داران است.
رمضان در لغت به معناى باران شديد است و رسول خدا براساس مفهوم لغوى آن فرموده است:
«سمّى الرمضان لانه يرمض الذنوب:»
اين ماه را رمضان ناميدهاند، زيرا با فرو ريختن باران شديد مغفرت، گناهان را نابود ميكند.
و ديگر معناى لغوى رمضان شدت گرما و هواى آتش زاست، و اين به معناى اين است كه حرارت رمضان هيزم گناهان را تبديل به خاكستر ميكند.
از رسول خدا مطلب بسيار مهمى درباره رمضان به اين صورت نقل شده است:
«لاتقولوا رمضان فان رمضان اسم من اسماء الله تعالى:»
اين ماه را بدون احترام به آن و بدون اضافه كردن صفت بامعنائى به آن، نام مبريد، زيرا رمضان اسمى از اسماء خداى تعالى است.
اين نام مبارك زمانى كه به صورت كميت زمانى تجلى مينمايد براى روزه داران سه حقيقت همراه ميآورد، چنان كه رسول خدا فرموده است:
«اذا جاء رمضان فتحت ابواب الجنة، وغلقت ابواب النار، و صفدت الشياطين:»
هنگامى كه ماه رمضان بيايد، درهاى بهشت باز ميشود، و درهاى دوزخ بسته ميگردد، و شياطين به غل و زنجير كشيده ميشوند.
منبع : پایگاه عرفان
