در سوره آل عمران آدرس داده است:
« لِلَّذِينَ اتَّقَوْاْ »
براى كسانى كه به طور نسبى به پاكى رسيده اند، حالا وحشت نكنيد كه پاكى ابراهيم عليه السلام را از من بخواهند، نه، نسبى؛ پاكى سلمان كه به وزن پاكى اميرالمؤمنين عليه السلام نبود. هر كسى حدى دارد.
در روايت آمده: بچه ها در كوچه بازى مى كردند، پيامبر صلى الله عليه و آله تكيه داد و بازى بچه ها را تماشا كرد. يك مرتبه ديدند پيامبر صلى الله عليه و آله دويد و يكى از اين بچه ها را درآغوش گرفت و بوسيد و دست به سر و صورتش كشيد، گفتند: كيست؟ فرمود: اين در كوچه هم بازى حسين عليه السلام است، دنبال حسينم كه مى رفت، خاك پاى حسينم را برمى دارد و به خودش مى مالد، و اين در كربلا با حسين من شهيد مى شود.
پاكى، دل را به سوى معشوق مى كشد، اگر چه او را نديده باشد؛ بنابراين مى گوئيم: خدايا! ما كه حسين عليه السلام تو را نديديم، اما هر سال مى بينى كه برايش چه كار مى كنيم؟ ما هم اگر او را ديده بوديم، دنبالش به كربلا مى رفتيم. ما حسين تو رانديديم، اما هر وقت اسمش را مى شنويم، دلمان مى شكند، گريه مى كنيم. ما هم به اين شكل دنبال پاكى هستيم.
خدا مى فرمايد: براى حسين گريه كنيد، انبيا و ائمه عليهم السلام براى او گريه كردند.ماهيان دريا و مرغان هوا گريه كردند. اين گريه بايد تا قيامت بماند. اين گريه عبادت و اعلام عشق است. حسين جان! ما تو را مى خواهيم، تو روزى خاص خدا به پاكان عالم هستى. آن كسى كه از تو فرارى است، خبث باطن دارد و درونش خراب است. اگرچه آن هم اگر تلاش كند و از خدا بخواهد مى تواند توبه كند و پيش شما بيايد.
منبع : پایگاه عرفان
