1 ـ سير عقلى
اولين سير و قدم، قدم عقلى است. كسانى كه اهل غفلت و فراموشى نيستند، يا اگر اهل غفلت هستند، بيدارى خدايى آنها را از خواب غفلت بيدار مى كند.
يا با برخورد به حادثه و جريانى، چه مثبت، چه منفى، از غفلت در مى آيند و در حلقه نورانى حركت عقلى قرار مى گيرند. وقتى به خود مى آيند، نگاهى به خود و به گذشته و آينده و به جايى كه در آن زندگى مى كنند مى اندازند، در اين نگاه ها كه حركت عقلى و نورى است، با پروردگار پيوند مى خورند:
« سَخَّرَ لَكُمُ الَّيْلَ وَ النَّهَارَ وَ الشَّمْسَ وَ الْقَمَرَ وَ النُّجُومُ مُسَخَّرَ تُ بِأَمْرِهِ إِنَّ فِى ذَ لِكَ لَأَيَـتٍ لِّقَوْمٍ يَعْقِلُونَ »
يا عالم را نگاه مى كنند:
« يَتَفَكَّرُونَ فِى خَلْقِ السَّمَـوَ تِ وَالْأَرْضِ »
هر چه را در نظر تفكر مى آورند كه مهر باطل بودن روى موجودى ببينند، نمى بينند، اين مهر بر هيچ موجودى نمى خورد، همه چيز مثبت و بر حق است. نمى توانند به ژخودشان بباورانند كه حتى ستاره يا خورشيد، ماه، كوه ها، درياها، زمين، آسمان و وجود خودشان باطل است. بلكه مى بينند كه هيچ جايى نقطه باطل به چشم نمى خورد. با حركت عقلى كه سير نورى است، اين را درك مى كنند.
بعد مى گويند: سازنده من و اين سازمان خلقت قطعا حقّ است ؛ چون همه مخلوقاتش حق، يعنى مثبت، مفيد و سودمند هستند، به سازنده او توجه پيدا مى كنند و بعد از اين حركت نورى مى روند تا ببينند كه آن سازنده كيست؟ چه اوصافى دارد؟ چگونه وضعى دارد؟
منبع : پایگاه عرفان
