در آخرت نيز ما يار، دوست و عاشق شما هستيم. در آن عالم كه: « فِيهَا مَا تَشْتَهِى أَنفُسُكُمْ » هر چه مى خواهيد، براى شما آماده است: « وَ لَكُمْ فِيهَا مَا تَدَّعُونَ » هر چيزى را درخواست كنيد، آماده است. يك ميهماندار بيشتر نداريد: « نُزُلاً مِّنْ غَفُورٍ رَّحِيمٍ » ميهماندار شما نيز خداى غفور و رحيم است. ميهماندار افراد صابر در قيامت، خود پروردگار است. شما تا كنون ميهمان شخصيت بزرگى شده ايد يا نه؟ بعد به خانه مى آييد و به ديگران مى گوييد: آن شخصيت بزرگ خودش براى من چايى ريخت و آورد، چنين و چنان كرد. به تعبير قرآن مجيد، فخر فروشى مى كنيد: « وَ تَفَاخُرُ بَيْنَكُمْ » هر كسى جريان مثبت خود را مى خواهد به رخ ديگران بكشد. در كنكور اول شده ام، يعنى عكسم را به روزنامه بده. نزد مادر مى آيد، مى گويد: مادر! روزنامه را مى بينى؟ من اول شده ام. به همه مى گويد. حال اگر شخص بزرگ از كسى پذيرايى كند، مى خواهد به رخ همه بكشد. برايم چايى ريخت، كفشم را جفت كرد، تا جلوى درب با من آمد، محبت كرد. حال فكر كنيد خدا ميهمان دار انسان شود. خدا چه چيزى كم دارد؟ خيلى آيه جالبى است، مى گويد: ميهمان دار شما در مرحله اول « غفور » است. يعنى تمام گناهان شما را مى آمرزد. در قيامت به رخ ما نمى كشد كه پرونده ات خيلى خراب بود. مى گويد: راحت باش ! تو را آمرزيدم. امام صادق عليه السلاممى فرمايد: قبل از ورود به بهشت، ياد گناه را از شما مى گيرند، تا ابد ياد نمى كنيد كه چه گناهى كرديد، والا در بهشت اگر ناراحت شويد كه آن بهشت نيست.[9]
منبع : پایگاه عرفان