حال مشتاقان، ذاكران و مطيعان

بعد لحن كلام را عاشقانه تر مى كند:

 « و من اشتاق الى حبيب جدّ السير اليه »

 آن كسى كه مشتاق رسيدن به معشوق است، در راه و مسير رسيدن قرار مى گيرد. وقتى به او مى گويند: انجام واجبات و ترك گناه و جبران گذشته، راه رسيدن به معشوق است، او قبول مى كند. ما در دايره عشقِ معشوق افتاده ايم، پس گناه نمى كنيم، واجبات را ادا مى كنيم و به اخلاق حسنه رو مى آوريم.

 « يا داود ذكرى للذاكرين و جنّتى للمطيعين »

 ياد و توجه به من براى آن كسانى است كه پيوسته ياد من هستند و من نيز ياد آنان هستم، بهشت من نيز براى اطاعت كنندگان از من است.

 « و حبّى للمشتاقين و أنا خاصة للمحبّين »

 محبتم ويژه مشتاقان به من است، من ويژه عاشقانم هستم.

اين جمله خيلى عجيب است. من شايد نتوانم اين جمله را خوب معنى كنم، ولى در روايات دارد كه با عاشق كارى مى كند كه عاشق فكر مى كند كه در تمام هستى فقط او و خدا عاشق و معشوق هستند. يعنى به قدرى رفتار خدا با عاشق عجيب است كه عاشق فكر مى كند معشوق همه چيزش را به تنهايى خرج همين يك نفر مى كند. اين را آنهايى كه در بند عشقش افتاده اند، مى فهمند.

خداوند متعال در اين عالم براى پيغمبر  صلى الله عليه و آله و اهل بيت او  عليهم السلام، انبيا و شهدا چقدر هزينه كرده است؟ ما نمى توانيم ارزيابى كنيم. فقط مى دانيم كه امام زين العابدين  عليه السلام بر منبر مسجد شام فرمودند: بدانيد كسى را بين دو نهر آب سر بريديد كه تمام آسمان ها و زمين، ماهيان دريا، مرغان هوا، درختان، اهل بهشت و تمام فرشتگان براى او گريه كردند.[5] اين يكى از هزينه كردن هاى خدا براى 
عاشقان است.

چقدر از دل هاى مردم را براى آل الله و پيغمبر  صلى الله عليه و آله هزينه كرده است؟ شما مى دانيد كه وقتى ميلياردها نفر نماز مى خوانند، روزه مى گيرند و كار خير مى كنند، خدا در تمام اين اعمال، پيغمبر و اهل بيت  عليهم السلام را نيز شريك مى كند. اين هزينه دنيايى معشوق براى عاشق است. در قيامت براى عاشق چه مى كند؟ آن هم براى ما قابل درك نيست.