داستانى درباره صبر در برابر فقر

 

كسى در مسجد پيغمبر  صلى الله عليه و آله تا نماز جماعت صبح را مى خواند، سريع مى رفت. روزى آمد برود، حاكم مدينه جلوى او را گرفت، گفت: چرا به نماز توهين مى كنى و نمى نشينى تعقيبات بخوانى؟ به گريه افتاد، گفت: چرا گريه
مى كنى؟ گفت: نبايد به اينجا مى كشيد كه تو در زندگى من فضولى كنى. از فضولى تو گريه مى كنم. من و همسرم همين يك پيراهن را داريم، من به مسجد مى آيم و نماز اول را مى خوانم، بعد به خانه مى روم، لباسم را به همسرم مى دهم، او به تن كند و نمازش را بخواند كه قضا نشود.

گفت: اين طور نمى شود بروى. پنجاه دينار از بيت المال به او داد و گفت: برو مشكل خود را حل كن. به خانه آمد، سريع پيراهن را به همسرش داد و گفت: نماز را بخوان كه سپيده دميد. نماز را خواند. هشتاد درهم را جلوى همسرش گذاشت. او گفت: اين چيست؟ گفت: حاكم داده است. زن گفت: اشتباه كرده
است. پروردگار عالم پرونده ما را با فقر نوشته است، براى چه صبر نكردى و از خدا برگشتى و پول بيت المال را گرفتى؟ چرا به لقمه نانى كه خدا داده، قناعت نكردى؟ تو دين ندارى؟ برو پس بده. گفت: چشم خانم. در اين شعر بايد به دنبال اين گونه زنان بگرديم!

 اى نسيم سحر آرامگه يار كجاست

 منزل آن مه عاشق كش عيار كجاست

نماز جماعت تشكيل شد. اولين بارى بود كه پيغمبر  صلى الله عليه و آلهدير كرده بودند. به اميرالمؤمنين  عليه السلام عرض كردند: حبيب خدا كجاست؟ فرمود: حتما در خانه است. خانه حضرت به مسجد چسبيده بود، كسى رفت و عرض كرد: يا رسول الله ! به مسجد نمى آييد؟ فرمود: نه. عرض كرد: خود شما فرموديد: اگر نفرات نماز جماعت از ده نفر بگذرد، نمى توانند ثواب يك ركعت آن را بنويسند. چرا نمى آييد؟ فرمود: سه شبانه روز است كه چيزى نخورده ام، طاقت ندارم كه نمازم را ايستاده بخوانم و مى خواهم نشسته بخوانم. آيا فقر باعث فساد است؟

فقيرانِ با فرهنگ، از خدا راضى هستند. نان و پياز را مى خورد. گرسنه مى خوابد، اما نيمه شب بلند مى شود و در همان خانه اى كه از سقفش خاك مى ريزد، مفاتيح را باز مى كند و دعاى ابوحمزه را مى خواند و ملائكه بلند بلند گريه مى كنند. اين مفسدان خيابانى دچار هواى نفس، شرك و كفر هستند، نه دچار فقر. عده اى نيز مأمور خارجى ها هستند، شما غرب را نمى شناسيد، آنها كه مى گويند: ما از ندارى و فقر به گناه تن داده ايم، زندگى اغلب آنها با دست هاى پنهان اسرائيل و پول هاى پاكستان و آمريكا و انگليس اداره مى شود. آنها مأمور آلوده كردن ظاهر اين مملكت هستند. سر خود را كلاه مى گذاريم، كدام فقر؟
كشور ما يكى از ثروتمندترين كشورها است. چرا تا كنون فقر فقراى با فرهنگ را معالجه نكرده ايم؟ فقر فساد نمى آورد و الا فقيرانى در اين مملكت هستند كه اگر نماز شب آنها نبود، زمين ما را فرو برده بود. اگر ناله آنها نبود، بارانى نازل نمى شد.

گفت: ببر پس بده. گفت: چشم. گفت: اين پنجاه دينار را آوردى كه خدا را از اين خانه بيرون كنى؟ آمد به حاكم گفت: همسرم قبول نكرد، مى گويد: ما تا به حال از گرسنگى نمرديم، بالاخره نان بخور و نميرى خورديم. اگر چه مدتى است كه نتوانستيم لباسى بخريم. قبلاً همين يك لباس را نيز نداشتيم. تا به حال عرفان به اين عظمت ديده ايد؟

 اين مدعيان در طلبش بى خبرانند

 كان را كه خبر شد، خبرى باز نيامد

خانقاه ها مى گويند: عرفان نزد ما است. من مهم ترين خانقاه هاى ايران را ديده ام. والله هيچ چيزى از عرفان در آنجا نديدم. اين ها مدعيان عرفان هستند، با گردن كج، لباس مندرس، محاسن بلند و نازك كردن پشت چشم، مى خواهند خود را عارف جلوه بدهند. من به خانه آنها رفتم. با آنها به سفر رفتم، اما عرفانى نديدم. فريب آنها را نخوريد. فقط قرآن و اهل بيت  عليهم السلام را ملاك و راهنما قرار بدهيد.

به شوهرش گفت: فقر ما « سرّ من اسرار الله » است، چرا آن را فاش كردى؟ آبروى خدا را نزد حاكم بردى. مرد گفت: برخيز اين لباس را بپوش و نماز بخوان، گفت: حال كه سرّ ما فاش شد، از ماندن در اين دنيا سير شدم، آيا حاضر هستى با هم از خدا بخواهيم كه مرگ ما را برساند؟ گفت: آرى، اما چگونه؟ زن
سر خود را به سجده گذاشت و گفت: خدايا ! ما اشتباه كرديم كه سرّ تو را فاش كرديم، ما را ببخش و از اين دنيا ببر. سپس هر دو از دنيا رفتند.

پس آن چه كه سبب تمام گناهان است، عشق غيرمنطقى به دنيا است:

 « حبّ الدنيا رأس كل خطيئة »