حضرت موسى بن عمران عليه السلام به خداوند عرض كرد: «مى خواهم روزى دادن به موجودات را به من نشان بدهى. فرمود: موجودات بى شمار هستند، همه آنها را نمى شود به تو نشان بدهم، اما نمونه اى را به تو نشان مى دهم. فردا تنها به كنار
ساحل نيل بيا.
آمد و ديد حشره اى از راه دور، از خشكى مى آيد و غذاى خيلى مختصرى به دهان او است. خدا فرمود: اى موسى ! اين حشره را تماشا كن ! حشره تا كنار آب آمد. قورباغه اى در آمد و دهانش را باز كرد، آن حشره آن غذا را روى زبان قورباغه گذاشت. قورباغه دهانش را بست و فرو رفت.
خدا به حضرت موسى عليه السلام فرمود: با عصا به آب بزن تا راه باز شود. چنانچه وقتى قوم بنى اسرائيل را مى خواست از رود نيل ببرد، با نوك عصا به آب زد، دوازده راه خشكى در وسط آب باز شد. فرمود: برو و فرعونى ها نيز به دنبال شما مى آيند، وقتى شما بيرون رفتيد، من آب را دوباره به هم مى آورم و همه غرق مى شوند.
حضرت موسى عليه السلام عصا را به آب زد، جاده باز شد. از آن كوچه اى كه در آب باز شد پايين رفت. ديد قورباغه نيز آن پايين است. در سنگ چهارگوش سياهى در كف آب، سوراخى شبيه به لانه مورچگان بود.
وقتى مورچه ها در بيابان لانه مى سازند، مى دانند كه باران و برف مى آيد، لذا طورى لانه مى سازند كه آب در آن نمى رود، والا نسل مورچه از بين مى رفت. طورى راه سازى مى كنند كه از ما متمدن تر هستند. آنها جلوى سيل را راحت مى گيرند، اما ما نمى توانيم.
ديد سوراخى مانند لانه مورچه روى اين سنگ سياه است. مورچه اى سر خود را از اين لانه بيرون كرد، قورباغه آن غذا را به مورچه داد. مورچه رفت و قورباغه برگشت.
خطاب رسيد: نوك عصا را به اين سنگ بزن تا باز شود. نوك عصا را زد، سنگ باز شد، كرم كورى در اين لانه بود، خطاب رسيد: هر روز غذاى اين كرم
كور را اين گونه مى دهم.»
منبع : پایگاه عرفان
