به نظر بسيارى از مفسران و با توجه به پيوستگى اين آيه با آيه قتال، منظور از قرض در اينجا هزينه كردن اموال در راه خدا براى تقويت مقاتله كنندگان است.
قرض حسن نشانگر حسن فاعلى و حسن فعلى است، به اين معنا كه بايد قرضدهنده از ايمان به خدا و قيامت و خلوص نيت برخوردار باشد، و نيز آنچه را در راه خدا مى دهد از مال حلال و كالاى مرغوب هزينه گردد.
البته آنچه را خداوند براى تقويت مجاهدان و تثبيت فرهنگش از انسان مى گيرد- «يَقْبِضُ»- به جاى اين گرفتن چند برابر به انسان عنايت مى كند «وَ يَبْصُطُ» و اين اقتضاى كرم وجود حضرت اوست، و نبايد بعيد شمرده شود، زيرا گيرنده و دهنده وجود مقدسى است كه خزائنش بى نهايت و كرمش نامتناهى، و لطفش گسترده و بازگشت براى دريافت پاداش به سوى اوست و اليه ترجعون.
اهل ايمان چون به حضرتش وام دهند، و به عبارت ديگر از بهترين اموالشان در راه او هزينه كنند، عوضش را به بهترين صورت دريافت خواهند كرد.
در رابطه با وام دادن به مردم جهت گره گشودن از كار بسته آنان، و ثواب و پاداش عظيم اين عمل انسانى در آيات مربوطه به خواست حضرت محبوب، و عنايت و لطف او بحث خواهد شد، و در اين زمينه به روايات بسيار مهم اين باب اشاره خواهم نمود.
منبع : پایگاه عرفان
