حضرت رضا (علیه السلام) تأويلي دربارة آيات اول سورة «الرحمن» دارند که خيلي عجيب است. قسمتی از آيات قرآن قابل تأويل است؛ هرچند اين تأويل را خدا فقط بر عهدة «راسخون في العلم» گذاشته است و کس ديگری اجازة ورود به اين حریم را ندارد که بگويد: معنی ظاهر آيه اين و معنی باطن آن، اين است:
(وَ ما يَعْلَمُ تأويلهُ إِلاَّ اللَّهُ وَ الرَّاسِخُونَ فِي الْعِلْم)
تأويل بر عهدة دو مرجع است. اول خدا که خود قرآن را نازل کرده است؛ و بعد هم راسخون در علم كه علم راسخ فقط علم انبيا و علم ائمه: است. ما علم راسخ ديگری نداريم و هر علمي که داريم، قابل تغيير است. دانش دانشمندان كنوني، به روز شده است. يک نظريه‌اي را امروز در مجلات علمي اعلام مي‌کنند و مي‌گويند اين نظر طب است. دو روز ديگر، خلاف آن نظر را اعلام مي‌کنند. در دانش‌هاي ديگر نیز همين‌طور است. اما انبياي خدا و ائمه طاهرين: راسخ در علم هستند؛ چون علمشان جلوة علم حق است و علم حق، ثابت است و به هيچ وجه قابل تغيير نيست.
تأويل حضرت رضا اين است:
(الرَّحْمنِ * عَلَّمَ الْقُرْآنَ)
خداي رحمان قرآن را آموخت و معلم قرآن، خدا بوده است. متعلمش چه کسي است؟ يعني کسي که پروردگار عالم، شخصاً قرآن را به او آموخته، چه کسي بوده است؟ ما قرآن را از معلم‌هاي قرآن ياد گرفته‌ایم؛ پدران و اجداد ما نیز همين‌طور. اين که معلم در اين آية شريف، پروردگار است، متعلم آن کيست و به چه کسي آموخته است؟ وجود مبارک حضرت رضا (علیه السلام) مي‌فرمايد: به پيامبر آموخت؛ و:
(عَلَّمَ الْقُرْآنَ * خَلَقَ الْإِنْسانَ)
منبع : پایگاه عرفان
