بلد طيب و بلد خبيث

شريکان دزدان که سر کار باشند، هيچ قانوني احترام ندارد. رشوه‌گير که سر کار باشد، هيچ قانوني اعتبار ندارد. بي‌تقوا که سر کار باشد، مردم نباید توقع ختم به خير شدن کاري را داشته باشند.

غلط است که بگويم، رفتم و کارم را انجام ندادند. اصلاً کساني ممکن است سر کار باشند و بافتشان اين است که نبايد کار انجام بدهند. قطعاً اگر شمر کربلا مي‌آمد و دست خالي برمي‌گشت، تعجب داشت. شمر بايد جنايت كند؛ بافتش اين گونه است. حر بن يزيد رياحي هم بايد دست ابي‌عبدالله (ع) را بگيرد و بگويد هر کجا مي‌روي مرا ببر! اگر مي‌خواهيد آرام زندگي کنيد، حقايق را ببينيد و با حقايق زندگي کنيد. کسي که رشوه مي‌گيرد، بايد رشوه بگيرد. اگر نگيرد، جای تعجب است؛ زيرا قرآن مجيد مي‌فرمايد:

(وَ الْبَلَدُ الطَّيِّبُ يَخْرُجُ نَباتُهُ بِإِذْنِ رَبِّهِ وَ الَّذي خَبُثَ لايَخْرُجُ إِلاَّ نَكِداً)

از گياه نجس، پرتقال يا سيب درشت يا خرما يا انگور مي‌خواهيد؟! اين چه توقع غلطي است.