ابن عباس شاگرد اميرالمؤمنين (ع) و آدم باانصافي بود. بسیاری از معاني قرآن، از او نقل شده است. يک بار كسي به او گفت: ابن عباس! با اين قدرت علمي و فهمي که از آيات قرآن داري، آیا در علم به مقام و فضل حضرت علي (ع) رسيده‌اي؟ آدمي که اهل خدا باشد، راست مي‌گويد؛ و آدمي که خدا را حاضر بداند، انصاف به خرج مي‌دهد. اگر انسان، خدا را گواه اعمال خود بداند، حق مي‌گويد و از مرز عدالت در سخن، خارج نمي‌شود.
ابن عباس به او گفت: دريا را ديده‌اي؟ گفت: بله.
گفت: علم اميرالمؤمنين (ع) درياست؛ اما علم من يک قطره است. اين قطره را هم من از آن دريا برداشته‌ام.[4]
يعني من در کنار علي، هيچ چيز نمي‌دانم. آن چيزي که مي‌دانم، علم علي ابن ابي‌طالب (ع) است.
به ما گفته‌اند براي فهم قرآن، از پيامبر و ائمه: کمک بگيريد. دروغ بزرگی است که بگوییم من در حوزه درس خوانده‌ام و مجتهد شده‌ام، و خودم قرآن را مي‌فهمم، یا من در دانشگاه‌هاي آمريکا تحصيل كرده‌ام و خودم قرآن را مي‌فهمم.
منبع : پایگاه عرفان
