عقل منشأ خير و بركت

هر گاه انسان با کشتي باعظمت عقل که توان دارد تا اعماق همۀ حقايق سفر کند، در آيات قرآن سير كند، می‌تواند خدا را تماشا کند. وقتي آدم در قرآن وارد مي‌شود، مي‌بيند که او زيباي مطلق و زيباي بي‌نهايت است. مي‌بيند او حسن کل است و تمام كارهايش حکيمانه، عالمانه و عادلانه است و انسان مي‌فهمد. سرچشمۀ توليد هر کمبودي و ضرري يا هر تلخي و هر زشتي و نازيبايي، خود انسان بي‌خداست.

(وَ ما أَصابَكَ مِنْ سَيِّئَةٍ فَمِنْ نَفْسِكَ)

هر چه بدي در اين عالم وجود دارد، مولدش تو هستي؛ وگرنه هيچ جاي عالم من، زشتي و كمبود وجود ندارد.