امام صادق (ع) در باب توحيد مي‌فرمايد:
«لَوْ يَعْلَمُ النَّاسُ مَا فِي فَضْلِ مَعْرِفَةِ اللَّهِU مَا مَدُّوا أَعْيُنَهُمْ إِلَى مَا مَتَّعَ اللَّهُ بِهِ الْأَعْدَاءَ مِنْ زَهْرَةِ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَ نَعِيمِهَا»
اگر مردم از زيبايي عظمت و نورانيت شناخت و معرفت به خدا آگاه مي‌شدند، اين گونه زندگي نمي‌كردند. زيرا امام صادق (ع) در اين جمله با توجه به شروع کلام با حرف «لَوْ» مي‌خواهند بگويند که اکثر مردم به دنبال اين علم نيستند. آوازي از دور مي‌شنوند؛ خدا به آن‌ها عقل و قلب داده است. فطرت و نعمت صد و بيست و چهار هزار پيغمبر و دوازده امام و قرآن به آن‌ها عنايت فرموده است. اگر وارد اين حوزه‌ها مي‌شدند و درک مي‌کردند و يک مقدار از عمر خود را براي شناخت پروردگار با کمک قرآن، انبيا و ائمه: و اهل توحيد هزينه مي‌كردند، هرگز چشم خود را به آنچه دشمنان خدا از دنيا و نعمت‌هاي دنيا دارند، نمي‌دوختند.
اين‌كه بالاترين موحدان عالم مانند ابراهيم و اسماعيل و يوسف و مسيح و موسي: و پيغمبر اكرم (ص) ازدواج کردند، خانه و مرکب داشتند، پوشاک و خوراک داشتند، به اين معني نيست که آنان نیز به آنچه دشمنان از زندگي و نعمت‌هاي مادي نظر داشتند، چشم دوخته بودند. اگر اهل توحيد بودند، که بودند، چنين چشمي برايشان پيدا نمي‌شد؛ يعني چه؟
منبع : پایگاه عرفان
