اميرالمؤمنين (ع) چقدر زيبا مي‌فرمايد:
«فَإِنَّ بِالْعِلْمِ تَهْتَدِي إِلَى رَبِّكَ وَ بِالْأَدَبِ تُحْسِنُ خِدْمَةَ رَبِّكَ»
با علم، خدا را مي‌شناسي. با به کار گرفتن علم، به نيکوترين صورت به خدمت پروردگار درمي‌آيي.
آن که شب جمعه با اشک به خدا مي‌گويد:
«قوّ على خدمتك جوارحى»
با تبديل معرفت به عمل، در خدمت خدا به نيکوترين صورت در خواهي آمد. وقتي به خدمت پروردگارت در آمدي، شايسته مي‌شوي که پروردگار تو را به مقام قرب خود برساند.
«يَسْتَوْجِبُ الْعَبْدُ وَلَايَتَهُ وَ قُرْبَه»
شايسته مي‌شوي که زير چتر ولايت خدا قرار بگيري؛ همان ولايتي که در سورۀ بقره مي‌فرمايد:
(اللَّهُ وَلِيُّ الَّذينَ آمَنُوا)
اگر مزۀ اين ولايت خدا را بچشد، تا ابد مست مي‌شود.
«وَ بِأَدَبِ الْخِدْمَةِ يَسْتَوْجِبُ الْعَبْدُ وَلَايَتَهُ وَ قُرْبَهُ»
اگر به خدمت خدا درآيي، زير چتر ولايت الله و قرب الي الله قرار مي‌گيري. بعد حضرت در پايان سخنانشان يک نصيحت مي‌کنند:
«فَاقْبَلِ النَّصِيحَةَ کي تنجو من العَذاب»
اين حرف‌هايي که به شما گفتم، از باب خيرخواهي و دلسوزي من نسبت به شما بوده است؛ اين خيرخواهي را از من قبول کنيد که به عذاب دنيا و آخرت گرفتار نشويد. اين خيرخواهي را قبول کنيد كه فرداي قيامت، جلوي ما را نگيرند.
منبع : پایگاه عرفان
