قرآن مجيد، چگونگى رفتار خداوند با اين تاجران را تشريح مى كند كه نمونه هايى از آن را بيان مى كنيم. در آيه اى مى فرمايد:
« مَن جَآءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثَالِهَا »[6]
يعنى كسى كه يك عمل خوب براى من بياورد و مثلاً بگويد: خدايا! من يك نماز صبح آورده ام، يا انسانى را با زبان نجات داده ام، يا مشكل بنده اى را حل كرده ام، يا با نگاه محبت آميز، دلى را خشنود ساخته ام، يا با زبان مهر و محبت، غصه كسى را برطرف كرده ام، من دَه برابر به او پاداش مى دهم.
البته « مَن جَآءَ بِالْحَسَنَةِ » شامل مردم مؤمن است وگرنه غير مؤمن، طرف معامله خود را خداوند قرار نمى دهد. غير مؤمن خداوند را باور ندارد به همين جهت با ظاهر دنياى فانى و زودگذر مثل كارخانه و شركت برخورد مى كند.[7]
تنها مردمان مؤمن هستند كه طرف تجارتشان خداوند است، البته مردم مؤمن، هر روز و شب، براى او كار خوب انجام مى دهند، در پنج نوبت نماز مى خوانند، برخى نماز شب مى خوانند، به ديدن پدر و مادر مى روند و در زندگى زن و فرزندشان گشايش ايجاد مى كنند. هر كار خوبى حسنه است و خداوند دَه برابر، در ازاى آن سود مى دهد و در پرونده او ثبت مى شود، البته اين در مراحل عادى است.
منبع : پایگاه عرفان
