صعود و سقوط نفس در سوره يوسف

يك بخش از اين آيات، درباره سقوط بسيار خطرناك نفس انسانى است. اين سقوط، حركت نزولى و محروميت از واقعيات عالم است كه محور انديشه‏ها و خواسته‏هاى باطن و ظاهر او مى‏شود. كام‏جويى يعنى اين كه بدن را در معرض لذت‏ها قرار دهد، بدون اين كه اين لذت‏ها را محاسبه كند.

اميرالمؤمنين  عليه‏السلام مى‏فرمايد: انسان در اين سقوط، از شنيدن و ديدن حقايق، كر و كور مى‏شود. اين، بخش بزرگى از آيات اين سوره است و بخش ديگر، نشان دهنده صعود به جايگاه كرامت و عظمت بى نهايت و اتصال به حقايق هستى است. خداوند در اين بخش از آيات، زيبايى‏هايى را از نفس انسانى نشان مى‏دهد كه خيره كننده عقل‏ها تا روز قيامت است. آيا ما چه اندازه در اين آيات و دقايق آن‏ها انديشه كرده‏ايم؟ اين سوره، دريايى بدون ساحل است. به نظر من، اگر يك انسان قرآن‏شناس كه به باطن اين سوره دست يافته، بخواهد حقايق اين سوره را بيان كند، بيش از صد سال طول مى‏كشد.