آثار گناه در باطن انسان

شخصى به امام باقر  عليه‏السلام عرض كرد: پدر من از مخالفان سرسخت شما بود و اكنون كسى نزد من آمده است و مى‏گويد: من هزار دينار از پدرت طلب دارم. چه كار كنم؟ امام فرمود: از خود پدرت بپرس. شب به قبرستان بقيع برو و چيزى را كه به تو ياد مى‏دهم، بگو. پدرت ظاهر مى‏شود. اين شخص فردا صبح آمد و گفت: يابن رسول اللّه‏! ديشب رفتم و پدرم را ديدم. او گفت: درست است، من به او بدهكارم ، اما پدرم را با يك هيولاى سياه ديدم كه تاكنون نديده بودم. امام فرمود: او باطن پدرت بود.

 نفس انسان، با گناه كردن، بد قيافه مى‏شود. امام صادق  عليه‏السلام مى‏فرمايد: گاهى خواب‏هاى وحشتناك كه ديده مى‏شود، خواب بيننده بايد به خودش توجه كند كه باطن او دارد براى او جلوه مى‏كند :

 « يَوْمَ تُبْلَى السَّرَآئِرُ »

 چهره‏ها چه قيافه‏اى به خود مى‏گيرد :

« و أَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ‏ى و نَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوَى  * فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِىَ الْمَأْوَى »

حالت ديگر نفس، رهينه بودن است :

 « كُلُّ نَفْسِ بِمَا كَسَبَتْ رَهِينَةٌ  * إِلاَّ أَصْحَابَ الْيَمِينِ »

 مجموع گناهانى كه نفس مرتكب مى‏شود، زندانى را مى‏سازد كه تا ابد هم درى ندارد كه انسان از آن بيرون بيايد. يوسف نفس راضيه و مرضيه شد. انبيا براى اين زحمت كشيدند كه نفس مطمئنه بسازند.