روايات باب امانت‏

قرآن مجيد بر امين بودن مردم و امانت‏دارى و اداى امانت به صاحبش در آيات متعددى اصرار دارد، و امانت‏دارى را گرچه از كافر باشد ممدوح مى‏شمارد.

روايات اهل بيت كه ترجمان و تفسيرى از آيات كتاب خداست نيز بر اين حقيقت اصرار مى‏نمايد:

از رسول خدا روايت شده:

«لايمان لمن لا امانة له:»

كسى كه امين نيست ايمان ندارد.

«الامانة تجلب الغناء و الخيانة تجلب الفقر:»

امانت‏دارى موجب جلب ثروت، و خيانت در امانت سبب جلب تهيدستى است.

از اميرمؤمنان روايت شده:

«افضل الايمان الامانة، اقبح الخلق الخيانة:»

برترين مرحله‏ى ايمان امانت‏دارى و زشت‏ترين مرتبه اخلاق خيانت و امانت است.

از حضرت باقر (ع) روايت شده است:

«ثلاث لم يجعل الله عزوجل لاحد فيه رخصة: اداء الامانة الى البر و الفاجر، و الوفاء بالعهد للبر و الفاجر، و بر الوالدين برين كانا او فاجرين.»

سه چيز است كه ترك آن به كسى اجازه داده نشده است. اداء امانت به نيكوكار و بدكار، وفاء به پيمان نسبت به خوب و بد، نيكى به پدر و مادر چه نيكوكار باشند چه بدكار.