صاحب به جَنْب از نظر لغت و اصطلاح به كسى گفته مى شود كه رفيق و مصاحب و در كنار انسان باشد، چه در حضر، چه در سفر، چه در اقل اوقات، چه در اغلب اوقات، كه از نظر اسلام لازم است حقوق اسلامى و انسانى او كه در عناوين كتاب ثواب الاعمال آمده رعايت شود.
در زمينه معاشر و رفيق و مصاحب اين فقير كتاب مفصلى به عنوان معاشرت تدوين كرده ام، كه به لطف خداوند چندين بار چاپ شده، عزيزان براى معرفت به موضع اسلام درباره ى رفيق حضر و سفر مى توانند به آن كتاب مراجعه نمايند.
در حديثى از رسول خدا درباره ى رفيق چه در حضر چه در سفر آمده:
«ما اصطحب اثنان الا كان اعظمها اجرا و احبهما الى الله عزوجل ارفقهما بصاحبه:»
رفيق و معاشر و همنشين و همسفر نيست، مگر آن كه محبوب ترين آنها در پيشگاه حق و مأجورترين آنان از نظر پاداش آن كس است كه رفق و مدارايش با رفيق و همراه خود بيشتر باشد.
حضرت صادق (ع) مى فرمايد:
«المروة مروتان، مروة الحضر و مروة السفر .... و اما مروة السفر فبذل الزاد و المزاح فى غير ما يسخط الله و قلة الخلاف على من صحبك و ترك الرواية عليهم اذا انت فارقتهم:»
جوانمردى دوتاست، يكى در سفر و ديگر در حضر، جوانمردى در سفر آن است كه از توشه ى وزادت به هم سفران و دوستانت بذل كنى و با شوخى در غير آنچه خدا را به خشم مى آورد آنان را شاد و مسرور نمائى، و با رفيق همسفر مخالفت نكنى و چون از آنان جدا شوى چيزى كه به زيان آنان است پشت سرشان نگوئى.
منبع : پایگاه عرفان
