امام صادق عليه السلام مى فرمايد:
واللّه قسم كسى كه حق سجود را به جاى آورد و سجده حقيقى كند، به هيچ عنوان زيان متوجه او نشده، گرچه در تمام مدت عمر چنين سجودى را يكبار به جاى آورد!!
داستان سجده در معارف پرقيمت الهى داستان شگفت انگيز و عظيمى است.
در ميان تمام عبادات، چيزى همانند سجده مورد توجه حضرت حق قرار نگرفته و هيچ برنامه اى در پيشگاه الهى به اندازه سجده واقعى كه با حضور قلب انجام شود، ثواب و اجر و مزد و منفعت ندارد.
سجده با شرايط، سجده با خضوع و خشوع، سجده با حال، سجده با حقيقت، سجده اى كه همه هستى انسان آن را همراهى كند، نشانگر كمال تواضع و بندگى عبد نسبت به حضرت دوست و علامت فناى ذات و صفات و افعال عبد، در نور خداوند متعال مى باشد.
سجده، اظهار عبوديت و بندگى و عشق و محبت و تذلل و ذلت به پيشگاه مقدس حضرت اوست.
عبد به هنگامى كه سر به سجده مى گذارد، مى خواهد بگويد: نه براى جهان و نه براى خود، هيچ گونه استقلالى قائل نيستم و جز تو را نمى بينم و جز تو را نمى خواهم و جز تو را نمى گويم.
|
در اين ره گر به ترك خود بگويى |
يقين گردد تو را كو تو، تو اويى |
|
|
سر مويى زتو تا با تو باقيست |
درين ره در نگنجى گرچه مويى |
|
|
كم خود گير تا جمله تو باشى |
روان شو سوى دريا زانكه جويى |
|
|
چو با دريا گرفتى آشنايى |
مجرد شو زسر بر كش دو تويى |
|
|
درين دريا گليمت شسته گردد |
اگر يكبار دست از خود بشويى |
|
|
زبهر آبرو يك رويه كن كار |
كه آنجا آبرو ريزد دو رويى |
|
در مسئله سجود، لازم است جوانب مسئله را در درجه اول از قرآن مجيد، سپس از ديدگاه روايات مورد بررسى قرار داد، تا در خور فهم و ظرفيت ما ضعيفان، ارزش و منفعت مسئله روشن گردد، قبل از بررسى برنامه از طريق معارف الهى لازم است به معناى معنوى و جامع سجود كه شكل بدنى آن جزئى از معارف است اشاره رود.
منبع : پایگاه عرفان
