بنابراين، انسان باید به گونه اى رفتار كند كه مردم از او به خوبى، كرامت، بزرگوارى و حُسن عمل یاد کنند.[11] انسان نباید نگران اين مسئله باشد كه با جلب اعتماد و علاقه مردم ممکن است کارهایش از روی ريا انجام بگیرد، بلكه باید به عمد خودش را مورد اعتماد مردم قرار دهد. در این صورت، شاید مدتی براى خوشامد ديگران عمل كند، ولی سرانجام هوای نفس انسان براى جلب توجه مردم تمام مى شود و پروردگار متعال توفيقی مى دهد که انسان در گردونه اخلاص قرار بگیرد.
اگر كسى از ترس اين كه مبادا عملش دچار ريا شود دست از هر خيرى بكشد و درِ خيرات را به روى خود ببندد، كار اشتباهى انجام داده است. اگر ريا در واجبات عينى راه يابد، واجب را باطل مى كند، اما اگر در امور ديگر راه پيدا كند، معلوم نيست كه به اصل عمل ضربه‌ای بزند. بنابراین، باید بناى كار را براى خدا و اخلاص گذاشت.
اگر مردم از كار کسی تعريف كردند و خوششان آمد و اعتماد بيشترى به او پیدا کردند، از پیامدهای خوبى اوست. زیرا همه از انسان خوب تعريف مى كنند. انسان خوب که نمی‌تواند خود را از تعریف دیگران مخفى کند یا کاری کند كه از عملش باخبر نشوند.
رهبر کبیر انقلاب اسلامی نیز اگر مى خواستند چنین فكر و احتياطی كنند، مى بايست پس از فوت آيت اللَّه بروجردىحرفى نمی‌زدند. اما ایشان نگفتند اگر حرفی بزنيم و اعلاميه‌ای بدهيم، مشهور مى شويم و اگر خودمان حكومت اسلامى تشكيل دهيم، از ما تعريف مى كنند و ممكن است موجب ريا شود، پس جلو نرويم! زیرا این احتياط‌ها شيطانى است.
منبع : پایگاه عرفان
