در هر صورت سر باز زدن ابليس از سجده باعث رجم و طرد او از پيشگاه حق و دچار شدنش به لعنت در دنيا و آخرت و به طور حتم جهنمى شدن او در قيامت گشت و صفت پليد كبر، به او اجازه توبه و بازگشت نداد و با علم به اين مسئله كه دورماندن از عنايت حق باعث عذاب آخرت و خزى دنياست، به علو و كبرش ادامه داد و با پى گرفتن گمراهى انسان دقيقه به دقيقه بر بار سنگين گناه و معصيت و طغيانش مى افزايد.
راستى چه درس ها و عبرت ها و پندها و موعظه ها كه در اين آيات براى تمام انسان ها جلوه گر است!
خدا كند ما را ديده بصيرت و گوش شنوا باشد، تا با ديدن اين آيات در قرآن مجيد با ديده عقل و قلب و شنيدن امثال و عبرت هاى قرآنى بخود آئيم و از صفات و اخلاق اين دشمن آشتى ناپذير، خود و اهل و عيال و اطرافيان خويش را پاك نگاه داريم.
خدا كند، فرامين حضرت حق را در قرآن با جان و دل قبول كرده و بر اين ديو رجيم و موجود پليد و لعين تا لحظه خروج از دنيا كفر ورزيم و در راه ايمان و عشق به خدا سير خود را ادامه دهيم و از غفلت و سهو و جهل و نادانى پرهيز كرده و دل، را به نور حق منور داشته و عقل و جان و نفس و دل، از دسترس شيطان دور نگاه داريم كه اگر مراقب و محاسب و مواظب و بيدار نباشيم، تمام هستى ما به وسيله اين دشمن غارتگر به غارت خواهد رفت.
تا كى اى مست خواب غفلت و جهل |
گوش سوى مقلد نا اهل |
|
تا به مقصد در اين طريق تو را |
كى رساند دليل نابينا |
|
لحظه اى درگذر از اين پس و پيش |
لمحه اى در نگر به عالم خويش |
|
چند مانى تو اين چنين خفته |
همره از راه منزلى رفته |
|
به طلب در جهان چه مى پويى |
چو تو گم گشته اى چه مى جويى |
|
ديده بگشاى اى كه در خوابى |
خويشتن را طلب مگر يابى |
منبع : پایگاه عرفان