در روايات و اخبارى كه از خاندان عصمت و طهارت در محور شخصيت امام دوازدهم عليه السلام صادر شده و به عنوان يكى از وظيفه هاى بسيار مهم و دقيق آمده است، و مسلماً به امر بسيار مهم و فوق العاده عملي هم ناظر است، و تنها ناظر به آرزو و محبت فرد نيست، انتظار فرج است. معصومين فرموده‌اند: «أَفْضَلُ الْأَعْمَالِ انْتِظَارُ الْفَرَجِ مِنَ اللَّهِ»[1]؛ انتظار فرج از خداوند، نيكوترين عمل‌هاست. از اين جهت كه آن‌ها مسأله فرج را جزء اعمال شمرده‌اند و آن را تنها جزء آرزوهاى قلبى قرار نداده‌اند، انتظار فرج؛ يعني اميدوار بودن به گشايش كار به دست وجود مقدس امام عصرعليه السلام . البته، اين گشايش كار عبارت است از گرفتن نتيجة كامل در دنياى بشريت. بنابراين، در اين روايت ما هيچ‌گونه آرزوى قلبى را به تنهايي مشاهده نمى كنيم؛ چون بر آرزو و عقيده، عمل اطلاق نمى گردد و به چنين چيزي «اعتقاد» مى گويند، و به اعتقاد به شكل درآورده شده در ظرف خارج هم «عمل» مى گويند.
منبع : پایگاه عرفان
