بلاغ

از جمله اوصافى كه در قرآن ذكر شده، و به جنبه هدايتگرى قرآن مربوط است عنوان «بلاغ» است، اين و اژه كه مصدر از باب تفعيل است به معناى پيام رسانى و تبليغ ميباشد، قرآن مجيد مجموعهاى از پيامهاى خداوند است كه پيامبر اسلام (ص) مأموريت داشت كه آنها را به مردم برساند، تا مردم با دريافت اين پيامهاى آسمانى و به كار گرفتن انديشههاى خود به آن نوع از زندگى كه شايسته مقام انسانى است برسد.

أُبَلِّغُكُمْ رِسالاتِ رَبِّي وَ أَنَا لَكُمْ ناصِحٌ أَمِينٌ

پيام هاى پروردگارم را به شما مى رسانم و براى شما خيرخواهى امينم.

هذا بَلاغٌ لِلنَّاسِ وَ لِيُنْذَرُوا بِهِ وَ لِيَعْلَمُوا أَنَّما هُوَ إِلهٌ واحِدٌ وَ لِيَذَّكَّرَ أُولُوا الْأَلْبابِ

اين [قرآن يا آنچه در اين سوره است ] پيامى براى [همه ] مردم است، براى آنكه به وسيله آن هشدار داده شوند، و [با تدبّر در آياتش ] بدانند كه او معبودى يگانه و يكتاست، و تا خردمندان، متذكّر [حقايق و معارف الهيه ] شوند.

در اين آيه شريفه سه هدف براى پيامهاى قرآن ذكر شده است، و البته با آوردن واو عاطفه در اول جمله و لينذروا به اشاره به اين معنا نموده كه هدفها منحصر به اين سه حقيقت نيست بلكه اهداف متعدد است.

كه از جمله آنها اين سه هدف است:

1- انذار و بيم نسبت به خطرات در دنيا و عذاب آخرت.

2- آگاهى مردم به واحدا نيت حق و نفى هرگونه شرك.

3- متذكر شدن خردمندان نسبت به حقايق.