تضرع به درگاه الهى‏

گريه براى خدا و در راه خدا و بر مصائبى كه در راه خدا به اولياى خدا رسيده ذاتاً مطلوب است.

قرآن مجيد گريه براى خدا را از علائم عاشقان حق دانسته و آن كس كه اشك چشم ندارد مريض است.

[وَ إِذا سَمِعُوا ما أُنْزِلَ إِلَى الرَّسُولِ تَرى أَعْيُنَهُمْ تَفِيضُ مِنَ الدَّمْعِ مِمَّا عَرَفُوا مِنَ الْحَقِّ يَقُولُونَ رَبَّنا آمَنَّا فَاكْتُبْنا مَعَ الشَّاهِدِينَ ].

و چون آنچه را كه بر پيامبر اسلام نازل شده بشنوند، ديدگانشان را مى بينى به سبب آنچه از حق شناخته اند، لبريز از اشك مى شود، مى گويند: پروردگارا! ايمان آورديم، پس ما را در زمره گواهان [به حقّانيّت پيامبر و قرآن ] بنويس.

گريه به وقت دعا از ارزش خاصى برخوردار است و اشك چشم كه نشانى از صفاى باطن است، آدمى را به رحمت حضرت حق نزديك كرده و از بار گناهان سبك مى كند.

امام صادق عليه السلام مى فرمايد:

چيزى نيست مگر اين كه براى آن پيمانه و وزنى است مگر گريه كه يك قطره اش درياهايى از آتش را خاموش سازد و چون اشك در ديده حلقه بزند، چهره صاحبش خوارى و ذلت نبيند و چون بر رخسار بريزد، بر آتش دوزخ حرام گردد و اگر هر آينه در امتى يك نفر گريان باشد همه آنان مورد ترحم قرار مى گيرند «1».

عَنْ أبى جَعْفَرٍ قالَ: ما مِنْ قَطْرَةٍ أحَبُّ إلىَ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ مِنْ قَطْرَةِ دُمُوعٍ فى سَوادِ اللَّيْلِ مَخافَةً مِنَ اللّهِ لايُرادُ بِها غَيْرُهُ «2».

امام باقر عليه السلام فرمود: قطره اى نزد خداوند محبوب تر از آن قطره اشكى كه در تاريكى شب از ترس خدا بريزد و جز خدا چيز ديگرى منظور نداشته باشد نيست.

حضرت صادق عليه السلام فرمود:

خداى عزوجل به موسى عليه السلام وحى فرمود: كه همانا بندگان من به چيزى محبوب تر از سه خصلت به من تقرب نجستند، عرضه داشت: خداوندا! كدام است؟

فرمود: زهد در دنيا، ورع و پارسايى در برابر معاصى و گريه از خوف من، عرضه داشت: خداوندا! پاداش دارنده اين سه خصلت چيست؟

خداوند فرمود: اى موسى! اما آنان كه در دنيا زهد ورزيدند در بهشت باشند و اما آنان كه از ترس من گريه كنند در بلندترين منازلند و احدى با آنان در آن منازل شريك نباشد و اما آن ها كه از نافرمانى هاى من بپرهيزند، پس من به وقتى كه در قيامت همه مردم را تفتيش و بازرسى كنم، از آنان بازرسى و تفتيش نكنم .

علامه مجلسى رحمه الله در شرح اين حديث مى گويد:

رفيع اعلا آن مكان بلندى است كه در بهشت بلندترين منزل هاست و آن مسكن انبيا و اولياست و مقصود از عدم بازرسى يعنى بى حساب وارد بهشت شدن .

آنان كه در دعا و غير دعا مثل ذكر مصائب اهل بيت علاقه مند به گريه هستند، ولى گريه براى آنان دشوار است به راهنمايى زير توجه كنند:

اسحاق بن عمار مى گويد:

به حضرت صادق عليه السلام عرض كردم: من دعا مى كنم و ميل دارم گريه كنم، ولى گريه ام نمى آيد و چه بسا به ياد برخى از مردگان خانواده ام مى افتم پس رقت مى كنم و اشك مى ريزم، آيا اين كار درست است؟ فرمود: آرى، آن ها را به ياد آر و چون رقت كردى گريه كن و پروردگار تبارك و تعالى را بخوان و به درگاه حضرتش دعا كن «3».

على بن ابى حمزه مى گويد: حضرت صادق عليه السلام به ابى بصير فرمود:

اگر از وقوع چيزى ترس داشته باشى، يا حاجتى خواستى، به نام خدا دعا آغاز كن و او را چنانچه شايسته اوست تمجيد و ستايش كن و بر پيامبر صلى الله عليه و آله صلوات فرست و حاجت خود را بخواه و خود را به گريه وادار كن اگر چه بسا اندازه سر مگسى باشد، همانا پدرم هميشه مى فرمود: نزديك ترين حالى كه عبد به پروردگار عزوجل دارد آن زمانى است كه در سجده باشد در حالى كه اشك مى ريزد.