خداوند متعال، درباره لقاء الله درسوره عنکبوت فرمود: «مَنْ كانَ يَرْجُوا لِقاءَ اللَّهِ فَإِنَّ أَجَلَ اللَّهِ لَآتٍ وَ هُوَ السَّميعُ الْعَليمُ »،لقاء، دیدن با چشم نیست، چشم انسان در دنیا و قیامت نسبت به وجود مقدس او به شدت محدود است، وگنجایش و ظرفیت دیدن او را ندارد.زیرا خلقت چشم انسان برای دیدن اجسام و عناصر محسوس است، برای دیدن اسرار و غیب نیست، مثل خود حضرت حق که غیب مطلق است.
شخصیت‌های علمی و عرفانی درباره لقاء رب گفته اند:
شهود ومشاهده با قلب است ومشاهده شده هم ذات نیست، بلکه توحید صرف است، یعنی در روز قیامت انسان با قدرت قلب درک می‌کند، درک این معنا در قیامت برای قلب لذتی را ایجاد می‌کند که تقریبا هیچ لذتی درقیامت به شهود قلبی نمی‌رسد. البته شهود قلبی دردنیا هم برای انبیاء و ائمه طاهرین علیهم السلام به اندازه گنجایش و ظرفیت خود آنان حاصل شده است.
شخصی به امیرالمومنین علیه السلام عرض کرد: آیا خدایی را که عبادت می‌کنی دیده ای؟ حضرت فرمود: «مَا كُنْتُ أَعْبُدُ رَبّاً لَمْ أَرَهُ»، من تاکنون معبود ندیده را عبادت نکردم، یعنی من تا وجود مقدس را نبینم عبادت نکرده ام. عبادت امام علی علیه السلام ازدوازده سالگی شروع شد، این چه ظرفیت وگنجایشی درعارف است؟
امیرالمومنین علیه السلام مجذوب سالک بوده نه سالک مجذوب، این جمله بسیار پیچیده است، یعنی پروردگار از دوازده سالگی تمام شایستگی‌ها را در او مشاهده کرده و توحید صرف درقلب او تجلی کرده است، تا انسان به این مقام شهود قلبی نرسد شهود حقیقی را درک نمی‌کند.
منبع : پایگاه عرفان
